کشیدگی عضله نزدیک‌کننده (Adductor strain)، یا کشیدگی کشاله ران (pulled groin)، یک آسیب رایج در میان ورزشکاران امروزی است. کشیدگی عضله زمانی رخ می‌دهد که عضله به‌طور اجباری و در حالی که به‌صورت متمرکز منقبض شده است، کشیده شود.
علل / مکانیزم معمول آسیب: کشیدگی‌های عضله نزدیک‌کننده اغلب نتیجه یک آسیب حاد هستند که در هنگام تغییرات ناگهانی جهت یا در مرحله فشار اولیه (push off phase) دویدن سریع رخ می‌دهند. در طول شتاب‌گیری یا کاهش سرعت سریع هنگام انجام این مانورها، مجموعه عضلات نزدیک‌کننده بیش از حد کشیده می‌شوند که منجر به آسیب عضله، اغلب در محل اتصال عضله به تاندون (myotendinous junction) می‌شود.
تاریخچه و ارائه کلاسیک: کشیدگی عضله نزدیک‌کننده به‌طور کلاسیک در ورزشکاری دیده می‌شود که از درد ناگهانی و شدید در ناحیه داخلی ران یا کشاله ران شکایت دارد که با فعالیت بدتر می‌شود. بیماران اغلب لحظه خاصی را توصیف می‌کنند که احساس کشیدگی یا کشش بیش از حد در کشاله ران خود در حین بازی کرده‌اند، بر خلاف شروع تدریجی و ناگهانی.
شیوع: کشیدگی عضله نزدیک‌کننده بیشترین شیوع را در میان بازیکنان هاکی و فوتبال دارد، هرچند این آسیب در سایر ورزش‌ها مانند فوتبال آمریکایی، تنیس، بسکتبال و اسکیت نمایشی نیز رایج است. کشیدگی‌های عضلانی همچنان شایع‌ترین آسیب در میان ورزشکاران هستند و کشیدگی‌های عضله نزدیک‌کننده حدود ۲۰ درصد از کل کشیدگی‌های عضلانی را تشکیل می‌دهند و تنها پس از کشیدگی‌های عضله همسترینگ قرار دارند.
- سن: می‌تواند در تمام سنین رخ دهد، هرچند در دهه دوم تا چهارم زندگی بیشترین شیوع را دارد.
- جنسیت: شیوع کمی بیشتر در مردان نسبت به زنان دارد.
عوامل خطر: عوامل خطر شامل آسیب قبلی به مفصل ران یا کشاله ران هستند. ضعف عضلات نزدیک‌کننده، خستگی عضلانی، کاهش دامنه حرکتی و گرم نکردن یا کشش ناکافی مجموعه عضلات نزدیک‌کننده قبل از ورزش همگی به افزایش خطر کمک می‌کنند. همچنین، افزایش سن نشان داده شده که احتمال بروز این آسیب‌ها را در حین فعالیت بدنی افزایش می‌دهد.
پاتوفیزیولوژی: مکانیزم کلاسیک کشیدگی عضله زمانی رخ می‌دهد که عضله به‌طور اجباری در حال کشیده شدن در حالی که به‌صورت متمرکز منقبض شده است، قرار گیرد. بیشترین تنش اکسنتریک (eccentric tension) روی مجموعه عضلات نزدیک‌کننده زمانی رخ می‌دهد که پا در وضعیت چرخش خارجی و دورشدگی (abducted position) قرار دارد. تغییر ناگهانی جهت باعث نزدیک شدن سریع ران در مقابل نیروی دورکننده می‌شود، که تنش بیشتری بر تاندون‌های نزدیک‌کننده وارد می‌کند. در نتیجه، عضلات نزدیک‌کننده برای ایجاد نیروهای متقابل اکسنتریک و متمرکز منقبض می‌شوند. انقباض اکسنتریک قوی عضلات نزدیک‌کننده معمولاً منجر به آسیب یکی از شش عضله نزدیک‌کننده (بلند، بزرگ، کوتاه، گراسیلیس، اوبتوراتور خارجی و پکتینئوس) می‌شود، که معمولاً عضله نزدیک‌کننده بلند (adductor longus) آسیب می‌بیند؛ احتمالاً به دلیل نسبت پایین تاندون به عضله در محل اتصال آن.
درجه / سیستم طبقه‌بندی:
- درجه اول: درد با کمترین از دست دادن قدرت و حرکت (به عنوان مثال، کشیدگی)
- درجه دوم: درد با قدرت کاهش‌یافته (به عنوان مثال، پارگی جزئی)
- درجه سوم: درد با تخریب کامل فیبرهای عضله یا تاندون و از دست دادن عملکرد عضلانی (به عنوان مثال، پارگی کامل)