علل و مکانیسم‌های آسیب معمول:

لابروم استابولار (acetabular labrum) ساختاری فیبروغضروفی به شکل U است که لبه استابولوم (acetabulum) را احاطه می‌کند. این ساختار در قسمت پایین توسط لیگامان عرضی استابولوم (transverse acetabular ligament) متصل می‌شود. لابروم به عمق بخشیدن به استابولوم کمک کرده و با ایجاد فشار منفی در داخل آن، تماس سر استخوان ران با استابولوم را حفظ می‌کند و بدین ترتیب به پایداری دینامیک مفصل ران کمک می‌کند.

از آنجا که لابروم به عنوان تثبیت‌کننده مفصل ران عمل می‌کند، پارگی‌های آن می‌تواند کینماتیک طبیعی ران را تغییر داده و در نهایت به استئوآرتریت (osteoarthritis) منجر شود.

تاریخچه و ارائه کلاسیک:

پارگی لابروم ران معمولاً به صورت درد مکانیکی عمیق در ناحیه قدامی-میانی ران ظاهر می‌شود که ممکن است به کشاله ران یا باسن منتشر شود. ممکن است همراه با صدای تق تق و حس قفل شدن باشد. بیماران اغلب از درد شبانه شکایت دارند که مانع خوابیدن آنها می‌شود. بسته به محل پارگی، حرکات مختلف می‌توانند علائم را تشدید کنند.

شیوع:

پارگی‌های لابروم ران منبع شایع درد در ورزشکاران هستند. اگرچه شیوع دقیق آن در جمعیت عمومی ناشناخته است، اما آنها شایع‌ترین یافته پاتولوژیک در حین آرتروسکوپی ران (90% موارد) می‌باشند. این پارگی‌ها می‌توانند بیماران هر دو جنس را تحت تأثیر قرار دهند اما در ورزشکاران زن بیشتر شایع هستند.

عوامل خطر:

بزرگ‌ترین عامل خطر برای پارگی لابروم ران تغییر شکل استابولار است (مانند دیسپلازی تکاملی ران [DDH]، گیر افتادن فمورواستابولار [FAI]، رتروورژن استابولار). سایر عوامل خطر شامل تغییر شکل سر فمور (مانند لغزش اپی‌فیز سر فمور [SCFE]، بیماری لگ کالوه پرتس، کوکسا والگا) و ورزش‌هایی که نیاز به حرکات افراطی مکرر ران دارند (مانند دویدن، فوتبال، ژیمناستیک، باله) می‌باشند.

پاتوفیزیولوژی:

پنج علت اصلی پارگی‌های لابروم ران شامل تروما، FAI، شلی کپسولی/هیپرمو بیلیتی ران، دیسپلازی استابولار (مانند DDH) و دژنراسیون مزمن هستند. تا 86% از پارگی‌ها در ربع قدامی لابروم رخ می‌دهند و ناحیه قدامی-فوقانی شایع‌ترین محل آناتومیکی است. پارگی‌های خلفی لابروم معمولاً با حوادث تروماتیک مانند دررفتگی‌های خلفی ران همراه هستند.