این خلاصه به بررسی پلی‌میوزیت (polymyositis) در کودکان می‌پردازد. پلی‌میوزیت در بزرگسالان به طور جداگانه مورد بحث قرار گرفته است.

پلی‌میوزیت نوجوانان (Juvenile Polymyositis)

پلی‌میوزیت نوجوانان (JPM) به‌عنوان یکی از تشخیص‌های موجود در زیرمجموعه میوپاتی‌های التهابی ایدیوپاتیک نوجوانان (juvenile idiopathic inflammatory myopathies - JIIMs) قرار می‌گیرد. JPM شامل تهاجم سلول‌های T به فیبرهای عضلانی است. شیوع این بیماری بین ۲٪ تا ۸٪ از تمامی موارد JIIMs است و بیشترین زمان شروع آن در دوران نوجوانی است.

ویژگی‌ها

این بیماری با ضعف عضلانی در نواحی پروگزیمال و دیستال، افتادن‌های مکرر، میالژی (myalgia)، آرتریت یا آرتراژیا (arthralgia) و افزایش سطح کراتین کیناز (creatine kinase) مشخص می‌شود. علائم همراه دیگر شامل تب، آتروفی عضلانی، و دیسفاژی (dysphagia) با تپش قلب در موارد کمیاب هستند. بیمارانی که دارای درگیری گوارشی، تغییرات مویرگی پریونگوال و پدیده رینود (Raynaud phenomenon) هستند، احتمالاً دارای همپوشانی با اسکلرودرما (scleroderma) می‌باشند. JPM دارای ویژگی‌های بالینی مشابه با درماتومیوزیت نوجوانان (juvenile dermatomyositis) است، اما یافته‌های پوستی مانند پاپول‌های گوترون (Gottron's papules) یا بثورات هلیوتروپ (heliotrope rash) غایب هستند. با اینکه ضعف عضلانی ویژگی مرکزی JPM است، تا ۵٪ از بیماران ممکن است ضعف بالینی آشکار نداشته باشند.

تشخیص

فیبرهای عضلانی بیماران مبتلا به JPM معمولاً دارای نفوذ لنفوسیتی اندومیزیال هستند؛ بنابراین، بیوپسی عضله در تمامی مواردی که به JPM مشکوک هستیم، ضروری است. بهبود در تکنیک‌های تشخیصی و شفاف‌سازی بهتر ناهنجاری‌های زمینه‌ای در انواع میوپاتی‌های التهابی دوران کودکی منجر به کاهش در شیوع JIIMs تشخیص داده شده به عنوان JPM شده است.