بیماری‌های عضلانی ناشی از دارو

بیماری‌های عضلانی ناشی از دارو زمانی رخ می‌دهند که یک دارو اثر سمی ایجاد کرده و منجر به درد عضلانی (میالژی)، آسیب عضلانی و/یا تخریب عضلانی می‌شود. اکثر بیماری‌های عضلانی ناشی از دارو در صورت تشخیص زودهنگام و قطع مصرف دارو، قابل برگشت هستند. این وضعیت معمولاً شامل درد عضلانی خفیف تا شدید و/یا ضعف عضلانی حاد می‌باشد که گاهی با افزایش سطح کراتین کیناز (CK) در سرم همراه است.

بیماری‌های عضلانی ناشی از دارو که شدیدتر هستند ممکن است شامل میوپاتی مزمن، التهاب عضلانی (میوزیت) مانند درماتومیوزیت و پلی‌میوزیت، نکروز عضلانی (میونکروز) یا رابدومیولیز باشند که می‌توانند به عوارض تهدیدکننده حیات مانند میوگلوبینوری، هیپرکالمی و نارسایی حاد کلیه منجر شوند.

علائم و نشانه‌های دیگر شامل درد، حساسیت، تورم، سفتی، اسپاسم، گرفتگی، کاهش رفلکس‌های تاندونی، تنگی نفس، دیسفاژی، کاهش وزن، کاهش حجم ادرار، تغییر رنگ ادرار و/یا عدم تحمل ورزش می‌باشند. ممکن است بیمار با خستگی و ضعف عمومی و متقارن، معمولاً در نواحی پروگزیمال، مراجعه کند. درد همیشه وجود ندارد و گاهی بیماران بدون علامت هستند.

استاتین‌ها به عنوان یک علت شناخته‌شده برای میوپاتی مطرح هستند و خطر و شدت مسمومیت عضلانی با افزایش دوز این داروها افزایش می‌یابد. بیماران با میوپاتی ناشی از استاتین ممکن است با علائم مشابه آنفلوآنزا همراه با مشکلات عضلانی مراجعه کنند. داروهای دیگر مرتبط شامل فیبرات‌ها (جمفیبروزیل)، کورتیکواستروئیدها (پردنیزون)، سیکلوسپورین، داپتومایسین، سایمتیدین، پنی‌سیلامین، لوودوپا، اینترفرون-آ، جم‌سیتابین، پروکائین‌آمید، ملین‌ها، دیورتیک‌ها، زیدوودین، کلروکین، هیدروکسی‌کلروکین، امتین، وینکریستین، ایزوترتینوئین، کلشی‌سین، مصرف بیش از حد آنتی‌اسیدها، داروهای ضدروان‌پریشی، مهارکننده‌های فاکتور نکروز توموری (TNF)، هروئین، کوکائین و آمفتامین هستند. الکل نیز می‌تواند میوپاتی ایجاد کند. میوپاتی ناشی از الکل معمولاً ساعاتی پس از مصرف بیش از حد الکل در بیمارانی که سابقه مصرف مزمن الکل دارند، بروز می‌کند.

موضوعات مرتبط: میوپاتی نکروزکننده با واسطه ایمنی، میوپاتی میتوکندریایی، اسپاسم عضلانی ناشی از دارو.