نفروپاتی دیابتی

نفروپاتی دیابتی یک بیماری پیشرونده کلیوی است که به دلیل آسیب عروقی به مویرگ‌های گلومرولی و شریانچه‌ها (arterioles) به عنوان پیامد هیپرگلیسمی (hyperglycemia) طولانی‌مدت ایجاد می‌شود. به طور کلاسیک، این بیماری با پروتئینوری (proteinuria) پیشرونده مشخص می‌شود که به دنبال آن نارسایی کلیوی (renal insufficiency) رخ می‌دهد. در نهایت، این وضعیت می‌تواند به بیماری کلیوی مرحله نهایی (end-stage renal disease) منجر شود.

بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ معمولاً طی ۱۰ سال پس از تشخیص، به بیماری کلیوی دیابتی مبتلا می‌شوند. در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲، تنوع بیشتری در زمان تشخیص وجود دارد، به‌طوری‌که برخی از افراد ممکن است هرگز تحت تأثیر قرار نگیرند، در حالی که برخی دیگر به سرعت پس از تشخیص، عملکرد کلیوی خود را از دست می‌دهند. نفروپاتی دیابتی در جمعیت‌های آفریقایی-آمریکایی و لاتین شایع‌تر و شدیدتر است. افزایش سن، چاقی، سیگار کشیدن و کنترل ضعیف فشار خون بالا نیز از عوامل خطر این بیماری هستند.

عوامل فیزیولوژیک زیادی در پاتوژنز این بیماری دخیل هستند. به طور کلی، افزایش مزمن گلوکز سرم باعث گلیکوزیلاسیون غیرآنزیمی (nonenzymatic glycosylation) عروق در کلیه‌ها می‌شود. سایتوکین‌ها (cytokines) و دیگر نشانگرهای التهابی نیز در فعال‌سازی مسیرهای متعدد که به آسیب گلومرولی در طول زمان منجر می‌شوند، نقش دارند. این مکانیزم‌ها به آرتریواسکلروز هیالینی (hyaline arteriosclerosis)، آسیب اندوتلیال و از دست دادن پودوسیت‌ها (podocyte loss) منجر می‌شوند که فشار فیلتراسیون گلومرولی را افزایش داده و به از دست دادن پروتئین‌ها در ادرار کمک می‌کنند. این وضعیت یک علت ثانویه برای سندرم نفروتیک (nephrotic syndrome) است.