بیماری های مشابه

هیپوپاراتیروئیدیسم اختلالی است که با کاهش تولید هورمون پاراتیروئید (PTH) تعریف می‌شود. علل این وضعیت شامل برداشتن یا آسیب به غدد پاراتیروئید در طی جراحی‌های سر و گردن و تخریب خودایمنی غدد پاراتیروئید است.

کیست آنوریسمال استخوان یک ضایعه خوش‌خیم اما محلی تهاجمی (قادر به نفوذ به بافت نرم) است که دارای حفرات متعدد پر از خون است. این بیماری معمولاً در بیماران کودکان (دامنه سنی ۱۰ تا ۲۰ سال) دیده می‌شود و در دختران بیشتر از پسران شایع است.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

نقص فیبری متافیزیال (Metaphyseal fibrous defect)، که به آن فیبروما غیر استخوانی (nonossifying fibroma) یا نقص فیبری کورتیکال استخوان (fibrous cortical defect of bone) نیز گفته می‌شود، شایع‌ترین ضایعه خوش‌خیم فیبری استخوان است. اعتقاد بر این است که این ضایعه به دلیل نقص در استخوان‌سازی در افراد اسکلتی نابالغ (کودکان و نوجوانان) رخ می‌دهد. این ضایعه معمولاً بدون علامت است و اغلب به صورت تصادفی در رادیوگرافی پس از تروما شناسایی می‌شود، که بیشتر در متافیز استخوان‌های بلند (مانند دیستال فمور، دیستال تیبیا یا پروگزیمال تیبیا) مشاهده می‌شود. موارد نادری از وقوع این ضایعه در فک پایین در متون علمی گزارش شده است. فیبروم‌های غیر استخوانی ممکن است در ۴۰٪ تا ۵۰٪ موارد در چندین محل ظاهر شوند. شکستگی پاتولوژیک ممکن است در محل ضایعات بزرگ مشاهده شود، اما این امر نادر است.