تنگی زیرگلوتی (Subglottic stenosis) به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن راه هوایی در زیر تارهای صوتی و بالای نای، در سطح غضروف کریکوئید (cricoid cartilage) تنگ می‌شود. این وضعیت می‌تواند به صورت مادرزادی، اکتسابی یا ایدیوپاتیک در کودکان و بزرگسالان رخ دهد. موارد مادرزادی نادر هستند و اغلب به‌طور همزمان با یک سندرم زمینه‌ای ظاهر می‌شوند و در نوزادان یا کودکان خردسال مشاهده می‌گردند. موارد اکتسابی معمولاً به دلیل لوله‌گذاری طولانی‌مدت یا تراکئوستومی با محل نامناسب نزدیک به حنجره ایجاد می‌شوند. برخی از موارد تنگی زیرگلوتی ناشی از بیماری‌های التهابی عروقی سیستمیک مانند گرانولوماتوز با پلی‌آنژیت (granulomatosis with polyangiitis) هستند.

بیشتر بیماران از تنگی نفس، دیسترس تنفسی، یا کاهش تحمل ورزش شکایت دارند. اگر التهاب به تارهای صوتی گسترش یابد، بیماران ممکن است با صدای خشن مواجه شوند.

شدت تنگی زیرگلوتی بر اساس مقیاس ۱ تا ۴ درجه‌بندی می‌شود: • تنگی درجه ۱ به معنای تنگی ۰٪ تا ۵۰٪ لومن است. • تنگی درجه ۲ به معنای تنگی ۵۱٪ تا ۷۰٪ لومن است. • تنگی درجه ۳ به معنای تنگی ۷۱٪ تا ۹۹٪ لومن است. • تنگی درجه ۴ به معنای تنگی ۱۰۰٪ لومن است.

پیش‌آگهی و روش‌های درمانی بسته به علت‌شناسی و درجه تنگی متفاوت است.