سندرم دامپینگ (Dumping syndrome) با عبور سریع محتویات غذایی مصرف‌شده به روده کوچک مشخص می‌شود که اغلب در بیمارانی که تحت جراحی مری، چاقی یا معده قرار گرفته‌اند، رخ می‌دهد. بیماری‌های ویروسی و دیابت ملیتوس نیز می‌توانند باعث بروز سندرم دامپینگ شوند. اکثر بیماران، علائم اولیه را در عرض یک ساعت پس از غذا خوردن تجربه می‌کنند که شامل احساس سیری زودرس، درد یا نفخ شکمی، اسهال و تهوع است. برخی از بیماران همچنین ممکن است گرگرفتگی، پیش‌سنکوپ (presyncope) یا تپش قلب را تجربه کنند. سندرم دامپینگ دیررس که به عنوان هیپوگلیسمی هایپرانسولینمیک پس از صرف غذا (postprandial hyperinsulinemic hypoglycemia) نیز شناخته می‌شود، یک عارضه نادر جراحی چاقی است. این حالت معمولاً ماه‌ها تا سال‌ها پس از جراحی توسعه می‌یابد. علائم ۱ تا ۳ ساعت پس از مصرف کربوهیدرات‌ها رخ می‌دهد و با پیش‌سنکوپ و تعریق شدید مشخص می‌شود که به هیپوگلیسمی نسبت داده می‌شود.

سندرم دامپینگ می‌تواند منجر به سوءتغذیه شدید پروتئین یا کالری و کمبودهای تغذیه‌ای خاص شود. در شرایط حاد، بیماران ممکن است با عوارض کم‌آبی مانند افت فشار خون، شوک هیپوولمیک و آسیب به ارگان‌های انتهایی (مانند آسیب حاد کلیوی) مواجه شوند.

مشاوره تغذیه‌ای و تغییرات رژیم غذایی از ارکان اصلی مدیریت این بیماری هستند.