سندرم لنوکس-گَستو (Lennox-Gastaut syndrome, LGS): یک سندرم شدید صرعی است که با تشنج‌های مکرر، اختلالات شناختی، و فعالیت اسپایک و موج آهسته در الکتروانسفالوگرام (EEG) بین تشنجی مشخص می‌شود. حدود ۷۰٪ موارد به پاتولوژی‌های زمینه‌ای مانند آسیب ایسکمیک هیپوکسیک (Hypoxic ischemic injury)، آسیب‌های هنگام تولد، ناهنجاری‌های مغزی، اختلالات متابولیک،توبروز اسکلروزیس (Tuberous sclerosis)، مننژیت (Meningitis)، یا انسفالیت (Encephalitis) مرتبط هستند. برخی از موارد نیز ایدیوپاتیک (Idiopathic) بوده و علت مشخصی ندارند.

تشنج‌ها ممکن است انواع مختلفی داشته باشند، از جمله:

• تونیک (Tonic)
• میوکلونیک (Myoclonic)
• آتونیک (Atonic)
• تونیک-کلونیک (Tonic-clonic)
• ابسنس آتیپیک (Atypical absence)

کنترل تشنج‌ها معمولاً دشوار است. کندی در رشد روانی-حرکتی، ناتوانی ذهنی، و مشکلات رفتاری نیز شایع هستند.

• سن معمول شروع بیماری: بین ۲ تا ۶ سالگی است. بیماران ممکن است پیش‌تر تشخیص اسپاسم‌های نوزادی (Infantile spasms یا West syndrome) داشته باشند.
• پیش‌آگهی: متغیر است، اما معمولاً نامطلوب است؛ بسیاری از بیماران دچار تشنج‌های مقاوم به درمان، ناتوانی ذهنی، و اختلالات روان‌پزشکی می‌شوند.