آنسفالیت اسب غربی (Western equine encephalitis - WEE) ناشی از ویروسی زئونوتیک (zoonotic) و انتقال‌یافته از طریق بندپایان است. ویروس WEE به خانواده توگاویریده (Togaviridae) و جنس آلفاویروس (Alphavirus) تعلق دارد. این ویروس ارتباط نزدیکی با سایر اعضای آربوویروس (arboviral) در خانواده توگاویریده، از جمله آنسفالیت اسب شرقی (eastern equine encephalitis) و آنسفالیت اسب ونزوئلایی (Venezuelan equine encephalitis) دارد. موارد انسانی این بیماری در غرب و میانه غربی ایالات متحده، غرب کانادا و آمریکای جنوبی (گویان، اکوادور، برزیل، اروگوئه و آرژانتین) مشاهده شده است.
چرخه انزوتیک
چرخه انزوتیک WEE بین پرندگان گنجشک‌سان به عنوان مخازن اصلی و پشه ناقل کولکس تارسیس (Culex tarsalis) حفظ می‌شود. انتقال اپیزوتیک به اسب‌ها و انسان‌ها از طریق ناقلین خاص پشه، مانند اوکلروتاتوس ملانیمون (Ochlerotatus melanimon) در کالیفرنیا، آئدس دورسالیس (Aedes dorsalis) در یوتا و نیومکزیکو، و آئدس کامپستریس (Aedes campestris) در نیومکزیکو صورت می‌گیرد. بیشتر موارد عفونت WEE در تابستان، از ژوئن تا سپتامبر در ایالات متحده و یک ماه بعد در کانادا رخ داده است. مشابه ویروس آنسفالیت اسب ونزوئلایی، ویروس WEE می‌تواند از طریق آئروسل‌ها منتقل شود و بنابراین ممکن است به عنوان عاملی در بیوتروریسم استفاده شود.
کاهش موارد انسانی
از سال ۱۹۸۸ کاهش قابل توجهی در موارد انسانی WEE دیده شده و از سال ۲۰۰۱ هیچ موردی گزارش نشده است، بر اساس اطلاعات مراکز کنترل و پیشگیری بیماری ایالات متحده (CDC). این کاهش در شیوع، احتمالاً به دلیل بهبود کنترل پشه‌ها، کاهش جمعیت اسب‌ها و نرخ بالای واکسیناسیون در اسب‌ها است.
علائم و نشانه‌ها
بیشتر موارد انسانی WEE بدون علامت هستند. در بیماران علامت‌دار، سندرم تب‌دار غیر اختصاصی پس از یک دوره نهفته ۵ تا ۱۰ روزه رخ می‌دهد.
انسفالیت نورواینویزیو
کمتر از ۱ در ۱۰۰۰ بیمار بالغ به انسفالیت نورواینویزیو (neuroinvasive encephalitis) مبتلا می‌شوند، اما خطر در کودکان (۱:۵۰) و نوزادان (۱:۱) بسیار بالاتر است. ویژگی‌های معمول انسفالیت شامل سردرد، تهوع، استفراغ، سفتی گردن، وضعیت ذهنی تغییر یافته و تشنج است. کودکان و نوزادان تمایل به داشتن علائم عصبی شدیدتری دارند.
نرخ مرگ و میر
نرخ کلی مرگ و میر بین ۳٪ و ۷٪ تخمین زده می‌شود و به ویژه در سنین افراطی یعنی جوانان و سالمندان بسیار بالا است. در میان بازماندگان، عوارض عصبی در نوزادان زیر ۱ سال (عوارضی مانند ناتوانی ذهنی، تأخیر در رشد) و در بیماران سالمند (عوارضی مانند پارکینسونیسم، زوال عقل) شایع‌تر است.