هیدروسفالی با فشار طبیعی (Normal pressure hydrocephalus - NPH) یک اختلال عصبی شایع است که منجر به ناهنجاری‌های تدریجی در راه رفتن، افت شناختی و بی‌اختیاری ادرار می‌شود.

این سندرم معمولاً بر اساس علت‌شناسی به دو گروه ایدیوپاتیک و ثانویه تقسیم می‌شود. اعتقاد بر این است که NPH ایدیوپاتیک به دلیل افزایش مقاومت در جذب مایع مغزی-نخاعی (Cerebrospinal fluid - CSF) رخ می‌دهد که منجر به افزایش موقت فشار داخل جمجمه و فشرده‌سازی مکانیکی ساختارهای مجاور بطن‌ها می‌شود. با این حال، علت اصلی NPH ایدیوپاتیک هنوز شناسایی نشده است. علل ثانویه NPH شامل عواقب عفونت‌های مغزی مانند مننژیت، تروما، یا خونریزی زیر عنکبوتیه است. این مقاله بر تشخیص، ارزیابی و درمان NPH ایدیوپاتیک تمرکز خواهد کرد.

شیوع NPH با افزایش سن افزایش می‌یابد و بیشتر بیماران بالای ۶۰ سال هستند. تفاوتی در شیوع بین مردان و زنان وجود ندارد. برآورد شده است که شیوع NPH بین ۱ تا ۵ مورد در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در سال است. شیوع آن در افراد زیر ۶۵ سال کمتر از ۱٪ گزارش شده است و تا ۳٪ برای افراد ۶۵ سال یا بالاتر می‌رسد. در میان افراد مبتلا به دمانس، تصور می‌شود شیوع NPH بین ۲٪ تا ۶٪ باشد.

اختلال در راه رفتن و تعادل معمولاً در مراحل اولیه NPH توسعه می‌یابد، در حالی که علائم شناختی و بی‌اختیاری معمولاً با پیشرفت بیماری ظاهر می‌شوند. ناهنجاری معمول در راه رفتن در NPH به صورت حرکت‌های پهن‌پایه، کند، با گام‌های کوتاه و "چسبیده به زمین" یا "مغناطیسی" توصیف می‌شود. ثبات وضعیتی معمولاً کاهش یافته و ممکن است سابقه‌ای از افتادن گزارش شود. نقص‌های شناختی معمولاً شامل نقص در توجه، سرعت روان‌حرکتی و اختلال عملکرد اجرایی است. بیماران با NPH پیشرفته‌تر ممکن است دچار اختلال شناختی عمومی شوند. اختلالات عملکرد مثانه در NPH ناشی از فعالیت بیش از حد دتروسور به دلیل از دست رفتن کنترل مهاری مرکزی است. افزایش فرکانس و فوریت ادرار و به دنبال آن بی‌اختیاری می‌تواند توسعه یابد.

تقریباً ۴۰٪ تا ۷۵٪ از بیماران مشکوک به NPH به طور متعاقباً دچار بیماری‌های نوروژنراتیو همزمان مانند بیماری آلزایمر می‌شوند. تصور می‌شود بیماران NPH که دارای شرایط نوروژنراتیو همزمان دیگر هستند، پاسخ کمتری به شنت‌گذاری CSF داشته باشند.