بیماری های مشابه

نفرونیت بینابینی حاد (Acute Interstitial Nephritis یا AIN) به التهاب بافت بینابینی کلیه اشاره دارد که منجر به اختلال حاد در عملکرد کلیه می‌شود. ویژگی‌های بالینی این بیماری مشابه سایر موارد آسیب حاد کلیه (Acute Kidney Injury) است. اکثر موارد AIN با مصرف داروها همراه است، از جمله آنتی‌بیوتیک‌ها (به‌ویژه بتا-لاکتام‌ها)، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند مسالامین (یک آمینوسالیسیلات)، دیورتیک‌ها، مهارکننده‌های H2 (به‌ویژه سایمتیدین) و آلوپورینول. همچنین، ممکن است مواردی از این بیماری به عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی و اختلالات خودایمنی مرتبط باشد.

آسیب حاد کلیوی (Acute kidney injury - AKI) به کاهش ناگهانی عملکرد کلیه در طی ۴۸ ساعت اطلاق می‌شود. اگرچه تعاریف مختلفی وجود دارد، یک معیار پرکاربرد افزایش کراتینین سرم (Cr) به میزان ≥ ۰.۳ میلی‌گرم در دسی‌لیتر طی ۴۸ ساعت یا افزایش کراتینین سرم به ≥ ۱.۵ برابر مقدار پایه (که فرض یا مشخص شده در طی ۷ روز گذشته اتفاق افتاده است) یا کاهش حجم ادرار به < ۰.۵ میلی‌لیتر به ازای کیلوگرم وزن بدن در ساعت برای ۶ ساعت می‌باشد.

نکروز حاد توبولار (Acute Tubular Necrosis یا ATN) به تخریب سلول‌های اپیتلیال توبول‌های کلیوی اشاره دارد که منجر به آسیب حاد کلیه می‌شود. این وضعیت عمدتاً به دلیل نفروتوکسین‌ها (nephrotoxins) و ایسکمی کلیوی (renal ischemia) که به معنی کاهش اکسیژن‌رسانی به کلیه‌هاست، رخ می‌دهد و با افزایش سطح کراتینین و نیتروژن اوره خون (BUN) مشخص می‌شود. علائم و نشانه‌های شایع دیگر شامل تهوع، استفراغ، ورم (edema)، کاهش ادرار (oliguria)، بی‌ادراری (anuria)، کم‌آبی بدن (dehydration)، احساس ناخوشی (malaise)، و کاهش سطح هوشیاری (مانند دلیریوم، خواب‌آلودگی، تشنج و کما) است. عوامل خطر شامل افت فشار خون طولانی‌مدت (بیش از ۳۰ دقیقه)، جراحی‌های بزرگ، واکنش به انتقال خون، آسیب‌های تروماتیک به عضلات، استفاده از مواد حاجب رادیولوژیک، داروهای نفروتوکسیک، و نفروپاتی دیابتی می‌باشند.