نفرونیت بینابینی حاد (Acute Interstitial Nephritis یا AIN) به التهاب بافت بینابینی کلیه اشاره دارد که منجر به اختلال حاد در عملکرد کلیه می‌شود. ویژگی‌های بالینی این بیماری مشابه سایر موارد آسیب حاد کلیه (Acute Kidney Injury) است. اکثر موارد AIN با مصرف داروها همراه است، از جمله آنتی‌بیوتیک‌ها (به‌ویژه بتا-لاکتام‌ها)، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند مسالامین (یک آمینوسالیسیلات)، دیورتیک‌ها، مهارکننده‌های H2 (به‌ویژه سایمتیدین) و آلوپورینول. همچنین، ممکن است مواردی از این بیماری به عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی و اختلالات خودایمنی مرتبط باشد.

افراد بالای ۶۵ سال به نظر می‌رسد که نسبت به توسعه AIN در اثر مصرف داروها، به‌ویژه پنی‌سیلین‌ها و سایمتیدین، حساسیت بیشتری داشته باشند. بیماران ممکن است دارای علائم باشند یا نباشند. علائم به علت ایجاد AIN و درجه آسیب حاد کلیه مرتبط است. هنگامی که AIN ناشی از دارو باشد، ممکن است علائم آلرژیک مانند تب، بثورات پوستی و ائوزینوفیلیا (Eosinophilia) ایجاد شود. حدود نیمی از بیماران مبتلا به AIN دچار الیگوریا (Oliguria) می‌شوند.

AIN اغلب با قطع عامل محرک بهبود می‌یابد، و میزان بازگشت عملکرد کلیه به طول مدت قرارگیری در معرض عامل و میزان آسیب به لوله‌های کلیوی بستگی دارد.