انفارکتوس کلیوی (Renal infarction) به معنای نکروز (مرگ سلولی) بافت کلیه در نتیجه آسیب ایسکمیک (کاهش جریان خون) به کلیه است. این وضعیت بیشتر به دلیل ترومبوآمبولی (thromboemboli) اتفاق می‌افتد که اغلب ماهیتی کاردیواکبولیک (cardioembolic) دارد یا به دلیل ترومبوز (لخته شدن خون) در محل، که ممکن است در صورت آسیب به شریان کلیوی یا به دلیل حالت‌های هایپرکوآگولابل (hypercoagulable state) رخ دهد.

علل

شایع‌ترین علت کلی، فیبریلاسیون دهلیزی (Atrial fibrillation) است، اما اندوکاردیت عفونی (infectious endocarditis)، انسداد شریان کلیوی پس از مداخلات آئورتی یا کلیوی، پلی‌آرتریت ندوزا (polyarteritis nodosa)، آسیب‌دیدگی، حالت‌های هایپرکوآگولابل زمینه‌ای و مصرف کوکائین نیز از دیگر عوامل اتیولوژیک هستند.

شیوع و تشخیص

انفارکتوس کلیوی به عنوان یک وضعیت نادر تلقی می‌شود و شیوع آن بر اساس مطالعات متفاوت است: ۱.۴٪ در مطالعات کالبدشکافی و ۰.۰۰۷٪ بر اساس داده‌های بخش اورژانس. با این حال، این وضعیت همچنین به عنوان یک وضعیت کم تشخیص داده شده و اغلب نادیده گرفته می‌شود.

علائم و نشانه‌ها

علائم غالباً با سایر بیماری‌های کلیوی مشابهت دارند و شامل شروع حاد درد پهلو یا درد شکمی، هماچوری (hematuria) و گاهی تب یا استفراغ می‌شوند؛ بنابراین، تشخیص ممکن است به تأخیر بیفتد. یافته‌های معاینه فیزیکی شامل هایپرتانسیون حاد (افزایش فشار خون) و به ندرت علائم دیگر آمبولی‌زاسیون خارج کلیوی (extrarenal embolization) مانند نقص‌های عصبی کانونی می‌باشند.