آلوپسی اکسیپیتال نوزادی (Neonatal occipital alopecia)، که با نام‌های ریزش موی نوزادی گذرا (transient neonatal hair loss) و آلوپسی ناشی از اصطکاک (friction alopecia) نیز شناخته می‌شود، به صورت ناحیه‌ای از آلوپسی، عمدتاً در ناحیه اکسیپیتال (پشت سر)، در اوایل دوران نوزادی ظاهر می‌شود. در ابتدا، این الگوی آلوپسی نوزادی به فشار یا اصطکاک ناشی از خوابیدن در وضعیت طاق‌باز نسبت داده می‌شد. با این حال، یک افلوویوم تلوژن (telogen effluvium) موضعی بهتر می‌تواند این پدیده رایج را توضیح دهد. در طول رشد جنینی، فولیکول‌های مو در الگوی سفالو-کودال (cephalo-caudal) تا هفته‌های ۱۸-۲۰ سر را می‌پوشانند. ریشه‌های موی ناحیه فرونتال و پاریتال (frontal and parietal) پوست سر در هفته‌های ۲۶-۲۸ وارد فاز تلوژن می‌شوند. ریشه‌های موی ناحیه اکسیپیتال تا زمان تولد در فاز آناژن (anagen) باقی می‌مانند. بنابراین، افلوویوم تلوژن موضعی در ناحیه اکسیپیتال پوست سر می‌تواند ۸-۱۲ هفته بعد مشاهده شود.

ریزش موی نوزادی گذرا معمولاً ۸-۱۲ هفته پس از تولد رخ می‌دهد. با این حال، نوزادان می‌توانند با این نوع آلوپسی موضعی متولد شوند. نوزادانی با رنگدانه‌های تیره‌تر، با موهایی بیشتر در فاز آناژن متولد می‌شوند و تبدیل به فاز تلوژن در مقایسه با نوزادان با پوست روشن‌تر، به تأخیر می‌افتد. به همین دلیل، ریزش موی نوزادی گذرا در نوزادان با رنگدانه‌های تیره‌تر دیرتر اتفاق می‌افتد.

ریزش مو معمولاً به صورت ناحیه‌ای مشخص از آلوپسی بدون زخم، عمدتاً در ناحیه اکسیپیتال ظاهر می‌شود، اگرچه گاهی درگیری ناحیه پاریتال نیز مشاهده می‌شود.