مراقبت اورژانسی / تثبیت وضعیت:

اگر بیمار بی‌هوش و بدون نبض است، بلافاصله احیای قلبی-ریوی (CPR) را آغاز کنید. بیمار را فوراً به دستگاه دفیبریلاتور قلبی متصل کنید. در صورت وجود فیبریلاسیون بطنی (ventricular fibrillation)، بلافاصله دفیبریلاسیون انجام دهید.

دسترسی وریدی (IV) با قطر بزرگ فراهم کنید. بیمار را به دستگاه دفیبریلاتور متصل کنید. طبق پروتکل پیشرفته حمایت از زندگی قلبی (ACLS) پیش بروید.

بررسی تشخیصی:

فیبریلاسیون بطنی (VF) تحریک نامنظم بطن‌ها است که منجر به ایست قلبی می‌شود. نوار قلب (ECG) ممکن است نوسانات سریع و به شدت نامنظم و پهن با تغییرات قابل توجه در طول چرخه، شکل و دامنه را نشان دهد. این ریتم فاقد موج‌های P، کمپلکس‌های QRS، یا موج‌های T مشخص است. ضربان معمولاً بالای 300 ضربه در دقیقه (bpm) است. VF شایع‌ترین آریتمی است که در بیماران با ایست قلبی شناسایی می‌شود و در صورت عدم اصلاح سریع، منجر به مرگ در عرض چند دقیقه می‌شود.

VF ریتم اولیه در حدود 24% از ایست‌های قلبی قبل از رسیدن به بیمارستان است. VF در مردان و افراد سیاه‌پوست شایع‌تر است.

عوامل خطر برای VF شامل بیماری عروق کرونر، نارسایی قلبی با کسر تخلیه (EF) کمتر از 35%، انفارکتوس میوکارد اخیر (در 6 ماه گذشته)، کاردیومیوپاتی‌ها، جراحی قلبی قبلی، آسیب‌های قلبی ناشی از ضربه، بیماری قلبی مادرزادی، مصرف مواد (کوکائین، مت‌آمفتامین‌ها، الکل) و برخی داروها (داروهای اینوتروپیک، داروهای افزایش‌دهنده QTc، بلاکرهای کانال سدیم) می‌باشد.

علائم بالینی ممکن است شامل سرگیجه، تنگی نفس، درد قفسه سینه و افت ناگهانی باشد. این علائم اولیه پس از آن با از دست دادن هوشیاری و بدون نبض شدن همراه است.