گلوکوم زاویه بسته (Angle-closure glaucoma - ACG) یک وضعیت نادر اما اضطراری است؛ اگرچه بسیار کمتر از گلوکوم زاویه باز شایع است، اما به دلیل ماهیت حاد خود، احتمال بیشتری برای ایجاد از دست دادن دائمی بینایی دارد. در افراد با تبار شمال اروپا، میزان بروز گلوکوم زاویه بسته حاد 0.1 درصد است، در حالی که در افراد با تبار اینوئیت یا اسکیمو، این نرخ تا 40 برابر افزایش می‌یابد. گلوکوم زاویه بسته همچنین در افراد 55 تا 70 ساله، زنان، افراد با تبار آسیایی، افرادی که دچار هایپروپی (Hyperopia) یا چشمان کوچک‌تر هستند، و کسانی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، شایع‌تر است. افرادی که در یک چشم دچار گلوکوم زاویه بسته شده‌اند، احتمال بیشتری برای تجربه آن در چشم دیگر دارند. بسیاری از داروها، از جمله عوامل آنتی‌کولینرژیک، ضدافسردگی‌های سه‌حلقه‌ای، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین انتخابی، و آگونیست‌های آدرنرژیک، می‌توانند با جابجایی دیافراگم عدسی-ایریس به جلو، گلوکوم زاویه بسته را تحریک کنند.

حمله حاد گلوکوم زاویه بسته

حمله حاد گلوکوم زاویه بسته زمانی رخ می‌دهد که انسداد ناگهانی در خروج مایع زلالیه (aqueous humor) از طریق زاویه تخلیه چشم ایجاد شود و باعث افزایش سریع فشار داخل چشمی (Intraocular Pressure - IOP) گردد. بسته شدن اولیه زاویه ممکن است به دلیل انسداد مردمکی (pupillary block) یا تراکم زاویه (angle crowding) یا هر دو ایجاد شود. انسداد مردمکی زمانی رخ می‌دهد که تحدب افزایش یافته ایریس، ایریس را به تماس با شبکه ترابکولار (trabecular meshwork) می‌آورد و در نتیجه تخلیه مایع زلالیه را مسدود می‌کند. در مکانیزم تراکم زاویه، فرآیندهای مژگانی جلو آمده، ایریس را به جلو می‌رانند به‌طوری‌که ایریس محیطی در برابر شبکه ترابکولار قرار می‌گیرد. بسته شدن‌های ثانویه زاویه با انسداد زاویه از سایر بیماری‌های چشمی مانند نئواسکولاریزاسیون ایریس، یووئیت، تروما، تومورها، عدسی نابجا، آب مروارید، یا نشت پروتئین عدسی مرتبط هستند.

بیماران معمولاً با شروع حاد درد شدید، کاهش بینایی همراه با چشم قرمز و مردمک نیمه‌گشاد شده مراجعه می‌کنند. سردرد، دیدن هاله‌های رنگین‌کمانی در اطراف نورها، تهوع و استفراغ نیز به‌طور معمول حضور دارند. ممکن است سابقه‌ای از اتساع مردمکی فیزیولوژیک (مانند بودن در اتاق تاریک) یا دارویی وجود داشته باشد.