بیماری های مشابه

قرار گرفتن قرنیه و ملتحمه در معرض مواد اسیدی می‌تواند باعث آسیب شدید چشمی شود. پروتئین‌های موجود در قرنیه به عنوان یک عامل بافری خوب در برابر ترکیبات اسیدی عمل می‌کنند و از نفوذ عمیق‌تر این مواد به داخل چشم جلوگیری می‌کنند. بنابراین، آسیب‌های اسیدی به طور کلی به اندازه آسیب‌های ناشی از مواد قلیایی خطرناک نیستند. بیماران دچار آسیب‌های شیمیایی به چشم معمولاً درد شدیدی را تجربه می‌کنند و قادر به باز کردن چشم آسیب‌دیده نیستند. همچنین، اشک‌ریزی بیش از حد در چشم آسیب‌دیده مشاهده می‌شود.

خراش‌های قرنیه به عنوان خراش‌های سطحی بر روی سطح قرنیه تعریف می‌شوند که معمولاً با آسیب‌های تروماتیک به چشم مرتبط هستند، اگرچه در افرادی که از خشکی شدید چشم (dry eye) رنج می‌برند نیز می‌توانند رخ دهند. آسیب تحریک‌کننده می‌تواند به اندازه تماس تصادفی با انگشت یا ورود ذرات کوچک شن و گرد و غبار به چشم جزئی باشد.