واریس دهانی (Oral varices) به اتساع رگ‌ها اشاره دارد که احتمالاً به دلیل از دست رفتن تون بافت همبند دیواره عروق ایجاد می‌شود. این عارضه معمولاً پس از ۴۰ سالگی شروع به توسعه کرده و در افراد مسن شایع است. واریس دهانی با پرفشاری خون (hypertension) یا بیماری‌های قلبی-ریوی (cardiopulmonary diseases) ارتباطی ندارد.

ویژگی‌ها و محل‌های شایع بروز

واریس دهانی به‌طور معمول در سطح زیرین زبان (ventral tongue) در دو سوم بزرگسالان بالای ۶۰ سال یافت می‌شود و به‌صورت پاپول‌های (papules) متعدد، نرم و با حاشیه مشخص به رنگ آبی-بنفش دیده می‌شود.

واریس منفرد (solitary varix) نیز نسبتاً شایع است و لب‌ها و مخاط دهانی (buccal mucosa) را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به‌صورت یک پاپول یا ندول (nodule) بدون درد و به رنگ آبی-بنفش ظاهر می‌شود. به دلیل جریان خون کند در این ضایعات، اغلب تشکیل ترومبوز (thrombus) مشاهده می‌شود که می‌تواند منجر به افزایش اندازه و سفتی خفیف ضایعه شود و توجه بیمار را به خود جلب کند.