سندرم میلودیسپلاستیک (Myelodysplastic Syndrome یا MDS) یک اختلال نادر و کلونال سلول‌های بنیادی خونساز است که با سلول‌های خونی غیرطبیعی (دیسپلاستیک)، عملکرد ناکارآمد مغز استخوان و کاهش شمارش سلول‌های خونی (سایتوپنی‌ها) مشخص می‌شود. انواع مختلفی از MDS وجود دارد که بر اساس ویژگی‌های خون محیطی، مغز استخوان و ویژگی‌های سیتوژنتیکی طبقه‌بندی می‌شوند. خطر ابتلا به MDS با افزایش سن بیشتر می‌شود و میانگین سنی تشخیص آن ۶۵ سال یا بالاتر است و در مردان شیوع بیشتری دارد. برخی از انواع MDS با شیمی‌درمانی قبلی مرتبط هستند.

در لام خون محیطی معمولاً شمارش پایین سلول‌ها (مانند کم‌خونی، ترومبوسیتوپنی، لوکوپنی) و ویژگی‌های دیسپلاستیک در گلبول‌های قرمز (RBCs) مانند لکه‌های بازوفیلیک و تغییرات مگالوبلاستیک و/یا در گلبول‌های سفید (WBCs) مانند گرانولوسیت‌های هیپوسگمنت یا هیپرسگمنت و هیپوگرانولیته مشاهده می‌شود.

آسپیراسیون و بیوپسی مغز استخوان معمولاً نشان‌دهنده هیپر سلولیته و دیسپلازی تک‌خطی یا چندخطی است. گلبول‌های قرمز در حال بلوغ ممکن است جوانه‌زنی هسته، نامنظمی یا پل زدن را نشان دهند. رینگ سایدروبلاست‌ها ممکن است مشاهده شوند. مگاکاریوسیت‌ها ممکن است هیپولوبولاسیون هسته‌ای نشان دهند. میلوبلاست‌ها ممکن است حضور داشته باشند، اما باید کمتر از ۲۰ درصد سلول‌ها را تشکیل دهند. برخی ناهنجاری‌های سیتوژنتیکی نیز ممکن است وجود داشته باشد که می‌تواند نوع فرعی MDS را تعیین کند.

بسته به نوع فرعی MDS، بیماران ممکن است در معرض خطر بالاتری برای توسعه لوسمی میلوئید حاد (AML) باشند.