لوسمی حاد میلومونوسیتیک (Acute myelomonocytic leukemia - AMML) یک زیرگروه از لوسمی حاد میلوئیدی (Acute myeloid leukemia - AML) است که با تمایز به سمت خطوط سلولی گرانولوسیتی و مونوسیتی مشخص می‌شود. AML در نوزادان و شیرخواران نسبت به لوسمی حاد لنفوسیتی (Acute lymphocytic leukemia - ALL) شایع‌تر است و AMML دومین زیرگروه شایع AML در این جمعیت است که حدود ۱۷٪ از موارد گزارش شده را تشکیل می‌دهد. بیشتر موارد لوسمی مادرزادی و شیرخوارگی به ناهنجاری‌های کروموزومی که در رحم به دست آمده‌اند، نسبت داده می‌شود.

علائم بالینی

در حدود نیمی از بیماران، علامت اولیه لوسمی، لوسمی پوستی (leukemia cutis) است که ممکن است تا ۴ ماه قبل از ظهور سایر علائم لوسمی بروز کند. بیماران مبتلا به AML همچنین دارای تعداد بالای لکوسیت‌ها، بزرگ شدن کبد و طحال (hepatosplenomegaly)، و احتمال بالای درگیری سیستم عصبی مرکزی (CNS) هستند. در لوسمی‌هایی که در دوره نوزادی دیرتر بروز می‌کنند، علائم و نشانه‌ها اغلب کمتر خاص هستند و می‌توانند شامل تب خفیف، رنگ‌پریدگی، بی‌حالی، هپاتواسپلنومگالی، تمایل به خونریزی، اسهال و عدم رشد مناسب باشند. درگیری CNS و جنسیت مذکر عوامل پیش‌بینی‌کننده منفی مستقل هستند.

پیش‌آگهی

پیش‌آگهی AML در نوزادان و شیرخواران عموماً ناامیدکننده است، چه با شیمی‌درمانی و چه بدون آن؛ بقاء کلی در ۳ سال تنها ۲۵٪ است.