ویتیلیگو سگمنتال
ویتیلیگو سگمنتال به عنوان یکی از زیرگونه‌های ویتیلیگو در نظر گرفته می‌شود، اما معمولاً به عنوان موجودیتی جدا از ویتیلیگوی عمومی شناخته می‌شود. این بیماری با ظهور زودهنگام و پیشرفت تدریجی ماکول‌ها یا پچ‌های بدون رنگدانه (دیپیگمنت) در یک الگوی سگمنتال طی ۶ تا ۲۴ ماه مشخص می‌شود، که پس از آن تثبیت سریع و خودبه‌خودی رخ می‌دهد. ویتیلیگو سگمنتال با توزیع یک‌طرفه (آسیب‌ها از خط وسط عبور نمی‌کنند) و تثبیت سریع از ویتیلیگوی عمومی متمایز می‌شود. مکانیسم زیربنایی هنوز مورد بحث است، اگرچه مشابه ویتیلیگوی عمومی، تصور می‌شود که به دلیل واکنش خودایمنی (اتوایمیون) به ملانوسیت‌ها است. پیشنهاد شده است که ویتیلیگو سگمنتال به دلیل موزائیسم سوماتیک در زمینه رویداد زودهنگام پست‌زایگوتیک است که فقط گروهی از ملانوسیت‌های مرتبط را به واکنش خودایمنی مستعد می‌کند.
ویتیلیگو سگمنتال ۱۰ برابر کمتر از ویتیلیگوی عمومی شایع است. معمولاً سن شروع زودتری نسبت به ویتیلیگوی عمومی دارد. اکثر موارد قبل از سن ۳۰ سالگی، از نوزادی تا بزرگسالی، رخ می‌دهند. ضایعات معمولاً به رنگ سفید گچی با حاشیه‌های مشخص هستند. اندازه آن‌ها از میلی‌متر تا سانتی‌متر متغیر است. پوست آسیب‌دیده بدون علامت است اما بیشتر مستعد آفتاب‌سوختگی می‌باشد. فرکانس بالاتری از لوکوتریکیا (موهای سفید) در مقایسه با ویتیلیگوی غیرسگمنتال وجود دارد. ویتیلیگو سگمنتال معمولاً یک سگمنت واحد (مونو‌سگمنتال) را در یک طرف بدن درگیر می‌کند. با این حال، انواع نادری که چندین سگمنت (به صورت یک‌طرفه یا دوطرفه توزیع شده) را درگیر می‌کنند، گزارش شده‌اند. ویتیلیگو سگمنتال معمولاً در طی چند ماه پس از ارائه اولیه تکامل می‌یابد و سپس در ظاهر خود پایدار می‌ماند.
وقوع هم‌زمان ویتیلیگو سگمنتال و عمومی توصیف شده است و به عنوان ویتیلیگوی مختلط شناخته می‌شود. در چنین مواردی، بیماری سگمنتال معمولاً حداقل ۶ ماه پیش از شکل عمومی است.