انواع مختلفی از داروها و ترکیبات شیمیایی با ایجاد طیفی از شرایط مشابه اسکلرودرمی (Scleroderma) مرتبط شده‌اند. برخی از ترکیبات تغییرات پوستی اسکلروتیک همراه با پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، فیبروز ریوی (Pulmonary fibrosis) و درگیری سایر ارگان‌های داخلی را القا می‌کنند، در حالی که برخی دیگر پلاک‌های مشابه مورفیا (Morphea) محدود ایجاد می‌کنند.

داروهای مؤثر

داروهای مؤثر شامل عوامل شیمی‌درمانی، مسکن‌ها، داروهای عصبی، مهارکننده‌های اشتها و عوامل دیگر از جمله پنی‌سیلامین (Penicillamine)، تریپتوفان (Tryptophan)، کوکائین (Cocaine)، و فیتونادیون (ویتامین K) (Phytonadione) می‌باشند.

ترکیبات شیمیایی

برخی ترکیبات شیمیایی مانند پلاستیک‌ها، حلال‌ها (پاک‌کننده‌های رنگ و رقیق‌کننده‌ها، تری‌کلرواتان، زایلن، بنزن)، کلرید وینیل، روغن کلزا آلوده، و مواد معدنی می‌توانند باعث بیماری‌های مشابه اسکلرودرمی شوند. مواجهه طولانی‌مدت با سیلیکا می‌تواند اسکلرودرمی ایجاد کند که تمایز آن از اسکلرودرمی ایدیوپاتیک دشوار است. این ارتباط به دلیل مواجهه شغلی در مردان شایع‌تر است.

اسکلرودرمی ناشی از دارو

اسکلرودرمی ناشی از دارو ممکن است با عدم وجود آنتی‌بادی‌های خودایمن مثبت از اسکلرودرمی ایدیوپاتیک متمایز شود. علاوه بر این، اگر با قطع دارو، فرآیند بیماری متوقف یا قابل بازگشت باشد، این امر فرایند ناشی از دارو را تأیید می‌کند.

پاتوژنز

پاتوژنز اسکلرودرمی ناشی از دارو به طور کامل درک نشده و احتمالاً بر اساس دارو متفاوت است. زمان شروع علائم بر حسب دارو متفاوت است و از ۲ روز تا ۱۱ سال متغیر است، به طوری که اکثر داروها بیماری را بین ۳ هفته تا ۹ ماه القا می‌کنند. سیر بالینی نیز به همین ترتیب متغیر است و از تکامل کند تا بیماری به سرعت پیشرونده متغیر است. بهبودی کامل پس از