پارکینسون‌گرایی (Parkinsonism) یک اصطلاح عمومی برای توصیف سندروم عصبی شامل سفتی عضلات (rigidity) و کندی حرکت (bradykinesia) است که ممکن است با یا بدون علائم دیگر مانند لرزش (tremor) همراه باشد. دلایل بسیاری برای بروز پارکینسون‌گرایی وجود دارد که همگی به نوعی با اختلال در عملکرد گانگلیون‌های قاعده‌ای (basal ganglia) مرتبط هستند. بیماری پارکینسون (Parkinson's disease) شایع‌ترین علت نوروژنراتیو (neurodegenerative) پارکینسون‌گرایی است؛ دیگر علل نوروژنراتیو شامل سندروم‌های "پارکینسون غیرمعمول" یا "پارکینسون به‌علاوه" مانند آتروفی چندسیستمی (multisystem atrophy)، سندروم کورتیکوبازال (corticobasal syndrome)، فلج فوق‌هسته‌ای پیشرونده (progressive supranuclear palsy) و دمانس با اجسام لوی (Lewy body dementia) می‌باشند.

پارکینسون‌گرایی می‌تواند ناشی از مصرف داروها (پارکینسون‌گرایی ناشی از دارو) باشد، به‌ویژه داروهای مسدودکننده گیرنده‌های دوپامین مانند داروهای ضدروان‌پریشی (antipsychotics) و ضدتهوع‌ها (antiemetics). این حالت ممکن است ناشی از برخی سموم (مانند مونوکسید کربن و حلال‌های آلی) و همچنین ناهنجاری‌های متابولیک (هیپوپاراتیروئیدیسم) باشد. آسیب‌های ساختاری – تروماهای مکرر به سر، هیدروسفالی، واسکولوپاتی ایسکمیک عروق کوچک زیرقشری ("پارکینسون‌گرایی عروقی") – نیز می‌توانند باعث بروز پارکینسون‌گرایی شوند.

بنابراین، پیش‌آگهی (prognosis) بسته به علت‌شناسی (etiology) می‌تواند متغیر باشد و از ثابت تا پیشرونده متفاوت باشد. علائم و نشانه‌های دیگر به همراه سابقه پزشکی و عوامل خطر پیش‌زمینه‌ای می‌توانند سرنخ‌های ارزشمندی در مورد علت‌شناسی ارائه دهند.

موضوع مرتبط: اختلالات حرکتی ناشی از دارو (drug-induced movement disorders)