بیماری های مشابه

هیپوپیگمانتاسیون پس از التهاب به معنای کاهش جزئی یا کامل رنگدانه‌های پوست است که پس از رفع التهاب پوستی یا آسیب رخ می‌دهد.

هیپرپیگمانتاسیون پس التهابی ، تیره شدن پوست در ناحیه آسیب دیده یا التهاب قبلی، ناشی از افزایش رنگدانه (ملانین) باقی مانده از فرآیند بهبود است. آکنه یکی از علل شایع به وجود آمدن هیپرپیگمانتاسیون است، باید اشاره کرد هر نوع آسیب پوستی (به عنوان مثال، خراشیدگی، بریدگی، سوختگی، نیش حشرات، و مالش مزمن) و بسیاری از اختلالات پوستی دیگر، مانند اگزما (درماتیت آتوپیک)  می تواند موجب به وجود آمدن این بیماری شود.

فیتوفوتودرماتیتیس (Phytophotodermatitis) یک واکنش التهابی پوستی فتوکسیک (phototoxic) است که زمانی رخ می‌دهد که یک فیتوسنسیتایزر (photosensitizer) مانند پسورالن (psoralen) موجود در بسیاری از گیاهان با پوست تماس پیدا می‌کند و سپس در معرض تابش اشعه ماوراء بنفش آ (UVA) از خورشید قرار می‌گیرد. این واکنش ممکن است به‌عنوان یک آفتاب‌سوختگی بسیار موضعی در نظر گرفته شود که معمولاً ۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از تماس آغاز می‌شود و در ۴۸ تا ۷۲ ساعت به اوج می‌رسد. فیتوفوتودرماتیتیس بیشتر در بهار و تابستان رخ می‌دهد، زمانی که میزان پسورالن‌ها در گیاهان بیشتر و تابش اشعه ماوراء بنفش برای کودکان بالاتر است.

اریتم فلژله و پیگمانتاسیون فلژله به‌عنوان عوارض پوستی شناخته‌شده‌ای پس از درمان با بلئومایسین سولفات (bleomycin sulfate) به حساب می‌آیند. مطالعات نشان داده‌اند که بین ۸٪ تا ۶۶٪ از بیمارانی که بلئومایسین دریافت می‌کنند، به این نوع از بثورات پوستی مبتلا می‌شوند. دوز بلئومایسین لازم برای ایجاد چنین اثری معمولاً بیش از ۱۰۰ واحد است و بثورات به عنوان وابسته به دوز در نظر گرفته می‌شوند. با این حال، واکنش‌ها با دوزهای به‌کوچکی ۱۵ واحد به‌صورت وریدی (IV) و ۳۰ واحد به‌صورت داخل پلور (intrapleurally) نیز مشاهده شده‌اند. تزریق داخل صفاقی (intraperitoneal) و عضلانی (intramuscular) نیز باعث ایجاد بثورات شده‌اند، همان‌طور که بلئومایسین داخل ضایعه‌ای (intralesional) برای اسکلروتراپی ناهنجاری‌های وریدی و درمان زگیل‌ها نیز این عارضه را ایجاد کرده‌اند. دیگر عوامل شیمی‌درمانی از جمله پپلومایسین (peplomycin)، بنداموستین (bendamustine)، دوکتاکسل (docetaxel)، سیس‌پلاتین (cisplatin)، و تراستوزومب (trastuzumab) نیز می‌توانند باعث اریتم و پیگمانتاسیون فلژله شوند.

تینه آ ورسیکالر (Tinea versicolor) که به عنوان پیتریازیس ورسیکالر (Pityriasis versicolor) نیز شناخته می شود، یک بیماری پوستی شایع است که در اثر عفونت سطحی با مخمری به نام مالاسزیا (Malassezia) که معمولاً روی پوست زندگی می کند، ایجاد می شود. تحت شرایط خاصی مانند پوست گرم، چرب و مرطوب، مخمر می تواند بیش از حد رشد کند و باعث ایجاد بثوراتی شود که ممکن است به صورت لکه های قهوه ای، صورتی، یا سفید (مناطق صافی که بزرگتر از یک بند انگشت هستند) با لایه ای از پوسته های ریز ظاهر شود. در برخی افراد، لکه‌ها تیره‌تر از رنگ پوست معمولی (هیپرپیگمانته) هستند. در برخی دیگر، لکه ها ممکن است روشن تر از پوست فرد (هیپوپیگمانته) باشند. گاهی اوقات لکه ها ممکن است در برخی نواحی روشن تر و در برخی نواحی هم تیره تر باشند. در رنگ های پوست تیره تر، بثورات اغلب روشن تر از پوست اطراف است. اگرچه این یک عفونت است، تینه آ ورسیکالر مسری نیست. راه های درمان لکه پوستی عفونی، راه های خود مراقبتی، راه های تشخیص لکه پوستی عفونی

ملاسما یک اختلال شایع است که باعث ایجاد لکه های تیره، اغلب در نواحی صورت که در معرض آفتاب هستند می شود. لکه های قهوه ای ملاسما در پاسخ به افزایش هورمون استروژن بدتر می شوند، مانند دوران بارداری یا استفاده از قرص های ضد بارداری. سایر داروها مانند داروهای ضد تشنج نیز ممکن است باعث ایجاد ملاسما شوند. افزایش قرار گرفتن در معرض نور خورشید نیز می تواند یک علت باشد. راه های مراقبت ملاسما (لک صورت)، راه های درمان ملاسما (لک صورت)

درماتیت تماسی پیگمانته که به نام‌های ملانوز ریهل (Riehl melanosis)، درماتیت تماسی پیگمانته آرایشی و ملانوز صورت زنان (melanosis faciei feminae) نیز شناخته می‌شود، نوعی درماتیت تماسی پیگمانته غیرخارش‌دار است که به سرعت ظاهر می‌شود و با رنگدانه‌سازی شبکه‌ای و قهوه‌ای-خاکستری در صورت و گردن مشخص می‌شود. این بیماری به‌ویژه پیشانی، شقیقه‌ها و نواحی زیگوماتیک را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اختلال پیگمانتاسیون درم اکتسابی (ADM) یک بیماری نادر و خوش‌خیم پیگمانتاسیون است که با لکه‌ها و نواحی تیره رنگ خاکستری یا قهوه‌ای مشخص می‌شود و بیشتر در ناحیه صورت مشاهده می‌گردد (که با عناوین خال هوری و لکه‌های خال اوتا مانند اکتسابی دوجانبه نیز شناخته می‌شود). محل‌های کمتر شایع گزارش شده شامل اندام‌ها، پشت و تنه می‌باشند.