کهیر تماسی ممکن است به صورت ایمنی‌شناختی (آلرژیک) یا غیر ایمنی‌شناختی (غیر آلرژیک) باشد. نوع ایمنی‌شناختی یک واکنش حساسیت فوری (واسطه‌ای توسط IgE) است که زمانی رخ می‌دهد که پوست به‌طور مستقیم با یک آلرژن در تماس قرار گیرد. به ندرت ممکن است با آنافیلاکسی (anaphylaxis) پیچیده شود و در افراد آتوپیک (atopic) شایع‌تر است. موادی که باعث این واکنش می‌شوند شامل لاتکس، مواد غذایی (گوشت، سیب‌زمینی خام، و ماهی)، نگهدارنده‌ها، ضدعفونی‌کننده‌ها، عطرها، فرمالدهید (formaldehyde)، سخت‌کننده‌های رزین اپوکسی (epoxy resin hardeners)، چندین نوع چوب و داروهای درمانی می‌باشند. کهیر تماسی غیر ایمنی‌شناختی اغلب بدون حساسیت‌زایی قبلی رخ می‌دهد و معمولاً به صورت موضعی باقی می‌ماند. موادی که باعث کهیر تماسی غیر ایمنی‌شناختی می‌شوند شامل اسید بنزوئیک (benzoic acid)، اسید سوربیک (sorbic acid)، اسید سینامیک (cinnamic acid)، آلدهید سینامیک (cinnamic aldehyde)، استرهای اسید نیکوتینیک (nicotinic acid esters)، حشرات، گزنه و گیاهان دیگر، مواد غذایی (ماهی، خردل، فلفل کاین، آویشن)، و همچنین مواد مرتبط با صنعت پزشکی (الکل، بنزوکائین (benzocaine)، تنتور بنزوئین، فندق افسونگر، بالم پرو (balsam of Peru)، DMSO) می‌باشند.

در هر دو این اشکال، تماس با عامل تحریک‌کننده واکنش التهابی را آغاز می‌کند که در آن نفوذپذیری مویرگی تغییر می‌کند. مایع به ناحیه تماس نشت می‌کند و باعث واکنش ایجاد کهیر و قرمزی می‌شود. این کهیرها (hives) نواحی برجسته‌ای از پوست هستند که به رنگ صورتی یا قرمز بوده و اغلب به شدت خارش دارند. کهیرهای منفرد، پس از تشکیل، خود محدود شونده هستند و با قطع تماس با ماده ایجادکننده، فروکش می‌کنند. پیشگیری از این وضعیت با اجتناب از عوامل شناخته‌شده ایجادکننده، بهترین درمان است.

کهیر تماسی را می‌توان بر اساس زمان‌بندی و تاریخچه تماس از سلولیت (cellulitis) تفکیک کرد. کهیر تماسی به سرعت توسعه یافته و برطرف می‌شود، در حالی که سلولیت در مقایسه با آن، فرآیندی آرام‌تر و پیش‌رونده‌تر است.