واسکولیت روماتوئیدی (Rheumatoid vasculitis) عارضه‌ای نادر از آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis) است. واسکولیت روماتوئیدی معمولاً در شرایطی از آرتریت روماتوئید شدید و طولانی‌مدت با عیارهای بالای فاکتور روماتوئید (Rheumatoid factor) رخ می‌دهد که معمولاً بیش از یک دهه پس از تشخیص اولیه آرتریت روماتوئید به وجود می‌آید. بروز این بیماری از حدود ۵ درصد به ۱ درصد کاهش یافته است که به احتمال زیاد به دلیل بهبود در مدیریت بالینی آرتریت روماتوئید است.

واسكوليت روماتوئيدي می‌تواند عروق خونی با هر اندازه‌ای را تحت تأثیر قرار دهد و علائم بالینی مربوط به اندازه عروق آسیب‌دیده را ایجاد کند. به طور معمول، با پتشی و پورپورای قابل لمس که نشان‌دهنده بیماری عروق کوچک است، بروز می‌کند. در موارد شدید واسکولیت روماتوئیدی که با درگیری عروق متوسط مشخص می‌شود، ندول‌ها، زخم‌ها، انفارکتوس و نکروز می‌تواند رخ دهد که یادآور پلی‌آرتریت نودوزا (Polyarteritis nodosa) است. علائم درگیری اعضای داخلی بدن در واسکولیت روماتوئیدی شامل آئورتیت، نوروپاتی محیطی، پریکاردیت، گلومرولونفریت، اسکلریت و خونریزی دستگاه گوارش است.

عوامل ژنتیکی مانند ایزوفرم‌های مجتمع سازگاری بافتی اصلی (Major histocompatibility complex) به حساسیت به بیماری واسکولیت روماتوئیدی کمک می‌کنند. تاکنون، سیگار کشیدن تنها عامل محیطی است که در پاتوژنز این بیماری نقش دارد. عفونت‌های ویروسی متعدد و داروها به عنوان محرک‌های احتمالی برای واسکولیت روماتوئیدی پیشنهاد شده‌اند، اما شواهد قطعی در این زمینه وجود ندارد.