بیماری چند غضروفی عودکننده (Relapsing Polychondritis) یک وضعیت خودایمنی چند سیستمی است که ساختارهای غضروفی مانند گوش‌ها، بینی، چشم‌ها، مفاصل، حنجره و مجاری تنفسی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
ویژگی‌های بالینی و سیر بیماری
سیر و ویژگی‌های بالینی بیماری چند غضروفی عودکننده در میان بیماران به‌طور قابل توجهی متفاوت است و علائم اولیه بیماری اغلب بسیار خفیف هستند و مورد توجه قرار نمی‌گیرند. نشانه‌ها و علائم این بیماری شامل کندریت گوش (auricular chondritis)، بینی، دنده‌ها و حنجره‌ای-نای-برونشی (laryngotracheobronchial chondritis)؛ آرتروپاتی (arthropathy)؛ التهاب چشمی (نظیر اپی‌اسکلریتیس) (episcleritis)؛ آسیب شنوایی و دهلیزی؛ بیماری‌های قلبی‌عروقی (آئوریتیس، آنوریسم آئورت یا برگشت خون)؛ واسکولیت پوستی؛ اختلالات سیستم عصبی مرکزی (نظیر نوروپاتی‌های جمجمه‌ای، تشنج) و درگیری کلیه می‌باشد.
کندریت گوش، شایع‌ترین ویژگی بالینی است و کندریت بینی در حدود ۲۵٪ بیماران در زمان تشخیص وجود دارد. درد بینی، گرفتگی صدا، درد گلو و مشکل در صحبت کردن از علائم شایع اولیه هستند.
تظاهرات چشمی
تظاهرات چشمی در بیماری چند غضروفی عودکننده شایع هستند (در ۵۹٪ موارد) و می‌توانند تقریباً هر بخشی از چشم را تحت تأثیر قرار دهند، که تشخیص بر اساس یافته‌های چشمی به تنهایی بسیار دشوار می‌سازد. این یافته‌ها شامل التهاب ملتحمه (conjunctivitis)، کراتیت (keratitis)، اسکلریت (scleritis)، اپی‌اسکلریتیس (episcleritis)، یووئیت (uveitis)، رتینوپاتی (نقاط پشمی و خونریزی‌های داخل شبکیه‌ای) و در افرادی که واسکولیت مرتبط دارند، درگیری عصب بینایی و فلج عصب جمجمه‌ای می‌باشد.
عوارض و همراهی با بیماری‌های دیگر
عودهای بیماری با تب، ضعف (asthenia)، کاهش وزن، و گاهی بزرگ شدن کبد یا غدد لنفاوی همراه هستند. بیماری چند غضروفی عودکننده اغلب با سایر اختلالات خودایمنی بافت همبند، واسکولیت و سندرم‌های میلودیسپلاستیک همراه است. عوارض شامل تغییر شکل زین‌مانند بینی، تغییر شکل مفاصل، سرگیجه، وزوز گوش، عفونت ریوی، تنگی حنجره‌ای-نای-برونشی، اسکلریت یا ایریت، التهاب اپیگلوت، کوری، برگشت خون از دریچه‌ها، پارگی آئورت، نارسایی کلیه و مرگ می‌باشد. این بیماری در جمعیت سفیدپوست و در سنین ۴۰ تا ۶۰ سال شایع‌تر است و به‌طور مساوی بر مردان و زنان تأثیر می‌گذارد.