سندرم پلامر-وینسون

سندرم پلامر-وینسون یک وضعیت نادر است که با کم‌خونی ناشی از فقر آهن (iron-deficiency anemia) همراه با التهاب زبان (glossitis) و دشواری در بلع (dysphagia) مشخص می‌شود. بهبود تغذیه احتمالاً دلیل کاهش موارد گزارش‌شده است، اگرچه برخی رژیم‌های غذایی مد روز ممکن است در حال حاضر نقش داشته باشند. بیشتر بیماران گزارش‌شده زنان بین ۳۰ تا ۵۰ ساله و از نژاد اسکاندیناوی یا شمال اروپا بوده‌اند.

علائم و نشانه‌های بالینی

بیماران معمولاً از احساس سوزش در مخاط دهان شکایت دارند که منجر به عدم تحمل دندان‌مصنوعی می‌شود. یافته‌های بالینی شامل التهاب گوشه لب‌ها (angular cheilitis) و تحلیل شدید پرزهای زبانی است که به ظاهر صاف و قرمز زبان منجر می‌شود. ویژگی‌های سیستمیک شامل دشواری در بلع به دلیل وجود پرده یا تنگی در مری (esophageal webs or strictures)، قاشقی شدن ناخن‌ها (koilonychia)، و شکنندگی ناخن‌ها است. خستگی، تنگی نفس و ضعف از علائم مشخصه کم‌خونی ناشی از فقر آهن هستند.

عوامل خطر

عوامل خطر شامل کم‌خونی ناشی از فقر آهن در زنان با نژاد شمال اروپایی می‌باشد. این فرایند به‌آرامی پیشرفت می‌کند و در صورت عدم درمان، پیشرونده است.