بیماری خراش‌های عصبی (Neurotic excoriations)

خراش‌های عصبی یک وضعیت پوستی است که از خارش یا خاراندن مکرر و عادت‌گونه پوست، بدون وجود بیماری زیربنایی ایجاد می‌شود. برخلاف بیماران مبتلا به درماتیت آرتیفکتا (dermatitis artefacta)، افراد مبتلا به خراش‌های عصبی معمولاً به ایجاد ضایعات توسط خودشان اذعان دارند. این اختلال عمدتاً در زنان میانسال دیده می‌شود، اما می‌تواند در بیماران در هر سنی نیز مشاهده شود. خاراندن مداوم می‌تواند به چرخه خارش-خاراندن-جوش منجر شود و وضعیت را تداوم بخشد.

خاراندن مکرر پوست منجر به ایجاد چندین تا صدها خراش، زخم و دلمه می‌شود. ضایعات معمولاً به دلیل خاراندن مکرر، با تأخیر بهبود می‌یابند.

ارتباط قوی‌ای بین خراش‌های عصبی و بیماری‌های روان‌پزشکی زیربنایی وجود دارد که بیشتر شامل اختلال وسواس فکری-عملی (OCD)، افسردگی، اضطراب و اختلال مصرف مواد می‌شود. افرادی که از داروهای تفریحی، به ویژه مت‌آمفتامین‌ها (کریستال مت) استفاده می‌کنند، به خراش‌های عصبی مبتلا می‌شوند. داروهای خارش‌آور مانند نارکوتیک‌ها، به ویژه هروئین، نیز ممکن است به خراش‌های عصبی منجر شوند.

در کودکان و بزرگسالان، خاراندن پوست با ناتوانی‌های رشدی مانند سندرم پرادر-ویلی (Prader-Willi syndrome) مرتبط است. همچنین گزارش شده که بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت نوع ۲ و هپاتیت C با خراش‌های عصبی مرتبط هستند؛ هرچند اهمیت این مشاهده هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است.