در کودکان، ضایعات پوستی لوپوس اریتماتوز (lupus erythematosus) به دو نوع خاص و غیرخاص طبقه‌بندی می‌شوند. سه زیرگروه اصلی خاص بر اساس مورفولوژی، توزیع، مزمن بودن، ارتباط با لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) و ویژگی‌های بافت‌شناسی، از جمله مکان و عمق نفوذ التهاب وجود دارد. این زیرگروه‌ها به شرح زیر هستند:

لوپوس اریتماتوز پوستی حاد (Acute Cutaneous Lupus Erythematosus - ACLE) مرتبط با لوپوس اریتماتوز سیستمیک: • یافته‌های پوستی گذرا که با اریتم مالار (malar erythema) بدون ایجاد زخم مشخص می‌شوند. • ارتباط قوی با یافته‌های سیستمیک • نفوذ التهابی در درم سطحی در بیوپسی مشاهده می‌شود.

لوپوس اریتماتوز پوستی تحت‌حاد (Subacute Cutaneous Lupus Erythematosus - SCLE): • فوران پوستی حساس به نور که بیش از ACLE طول می‌کشد اما بدون زخم است. • یافته‌های سیستمیک خفیف و کمتر شایع نسبت به بزرگسالان • نفوذ التهابی در درم فوقانی در بیوپسی دیده می‌شود.

لوپوس اریتماتوز پوستی مزمن (Chronic Cutaneous Lupus Erythematosus - CCLE؛ لوپوس دیسکوئید): • ضایعات دیسکوئید مزمن با زخم‌های دائمی و تغییر شکل‌دهنده • تا ۲۵٪ از کودکان ممکن است یافته‌های سیستمیک پیدا کنند. • در لوپوس دیسکوئید، نفوذ التهابی قابل‌توجه در درم سطحی و عمقی و همچنین درگیری برجسته ادنکسا در بیوپسی مشاهده می‌شود.

در کودکان، SCLE بسیار نادر است و با پلاک‌های حلقوی با لبه‌های برجسته و پاکسازی مرکزی یا ضایعات پاپولواسکواموس (papulosquamous) که به پوست در معرض آفتاب محدود می‌شوند، مشخص می‌شود. اطراف صورت، پایین گردن و سطوح کششی بازوها بیشترین مناطق متاثر هستند. اگرچه زخم مشخصه‌ای نیست، هیپو و هایپرپیگمانتاسیون و تلانژکتازیای پایدار از عوارض شایع هستند.

ارتباط قوی بین آنتی‌بادی‌های ضد-Ro/SSA و SCLE وجود دارد. در تعداد کمی از موارد گزارش‌شده، هر دو جنس به طور مساوی درگیر هستند و ارتباطی با گروه‌های قومی خاص وجود ندارد. اگرچه داروها معمولاً با SCLE در بزرگسالان مرتبط هستند، این امر در کودکان مشاهده نشده است.

عفونت‌های سینوپولمونری و مننژیت با دو مورد گزارش‌شده از کمبود C2 همراه بوده‌اند. یک بیمار نادر دارای کمبود فاکتور H بود، پروتئینی که کاتابولیسم C3 را کنترل می‌کند.

نکته قابل توجه این است که برخی داروها مانند ضد فشار خون (هیدروکلروتیازید، مسدودکننده‌های کانال کلسیم و مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین [ACE] inhibitors)، ضد قارچ‌ها (تربینافین)، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، مهارکننده‌های پمپ پروتون (امپرازول) و اخیراً عوامل شیمی‌درمانی مختلف (مانند پاکلیتاکسل) و آنتاگونیست‌های فاکتور نکروز تومور (TNF)-آلفا در بزرگسالان به عنوان محرک SCLE گزارش شده‌اند. تاکنون هیچ گزارشی از SCLE ناشی از دارو در جمعیت کودکان وجود ندارد.