سندرم CREST یک زیرگروه از اسکلروز سیستمیک محدود پوستی (lcSSc) است. این مخفف ویژگی‌های رایج این زیرگروه نادر از lcSSc را مشخص می‌کند: کلسیفیکاسیون پوستی (Calcinosis cutis)، پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، اختلال حرکتی مری (Esophageal dysmotility)، اسکلروداکتیلی (Sclerodactyly) و تلانژکتازی (Telangiectasia). بیماران ممکن است از دیسفاژی (اختلال بلع)، سوزش مزمن سر دل، تنگی نفس (Dyspnea)، انقباضات مفصلی و کاهش توانایی تمرین شکایت داشته باشند. بیماران مبتلا به سندرم CREST، مانند تمامی فرم‌های lcSSc، در مقایسه با بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک منتشر پوستی (dcSSc)، که فرم عمومی‌تر اسکلروز سیستمیک (SSc) است، به ندرت دچار درگیری قلبی و کلیوی می‌شوند و بقا طولانی‌تری دارند. با توجه به اینکه بسیاری از بیماران مبتلا به lcSSc تمامی ۵ ویژگی سندرم CREST را نشان نمی‌دهند، اصطلاح lcSSc ترجیح داده می‌شود.

بیماران مبتلا به lcSSc می‌توانند از کسانی که dcSSc دارند با محدودیت درگیری پوستی به انتهای اندام‌ها متمایز شوند. آنتی‌بادی آنتی‌سانترومر (Anticentromere antibody)، هرچند تنها در حدود ۴۰٪ افراد مبتلا به lcSSc وجود دارد، به عنوان آزمایشگاهی برای تمایز بین این دو موجودیت استفاده می‌شود.

همچنین یک زیرگروه نادر از SSc وجود دارد که فاقد اسکلروز پوستی است، اما پدیده رینود، تغییرات مویرگی چین ناخن، درگیری اندام‌های داخلی و سرولوژی مثبت دارد و به نام SSc بدون اسکلرودرمی (SSc sine scleroderma) شناخته می‌شود که مسیری مشابه با lcSSc دارد.