### خلاصه‌ای درباره آکنه در کودکان و نوجوانان این متن به بررسی آکنه در کودکان و نوجوانان می‌پردازد. آکنه در نوزادان (neonatal acne) و آکنه در کودکان خردسال (infantile acne) به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفته‌اند. #### آکنه ولگاریس (Acne Vulgaris) آکنه ولگاریس یک وضعیت التهابی مزمن و بسیار رایج در واحد پیلوسباسه است که به طور معمول خود محدود شونده است. پاتوژنز این بیماری شامل عوامل متعددی است، از جمله: (1) افزایش تولید سبوم، (2) هیپرکراتینیزاسیون فولیکولی و افزایش چسبندگی کرنوسیت‌ها، (3) تکثیر باکتری کاتیباکتریوم آکنس (Cutibacterium acnes) که قبلاً به عنوان پروپیونی‌باکتریوم آکنس (Propionibacterium acnes) شناخته می‌شد، و (4) التهاب که در ضایعات اولیه توسط نوتروفیل‌ها و در ضایعات پیشرفته توسط Th1/Th17 هدایت می‌شود. آکنه ولگاریس معمولاً در دوران بلوغ به دلیل تحریک آندروژنی واحد پیلوسباسه و تغییرات کراتینیزاسیون در منفذ فولیکولی آغاز می‌شود. طیف گسترده‌ای از بیماری‌های بالینی وجود دارد که از چند کومدون تا بسیاری از پاپول‌ها، پوسچول‌ها و ندول‌های ملتهب متغیر است. در حالی که سیستم درجه‌بندی شدت واحدی که توسط همه پزشکان پذیرفته شده باشد وجود ندارد، ارزیابی جهانی محقق (Investigator Global Assessment یا IGA) به طور گسترده‌ای در ایالات متحده استفاده می‌شود. آکنه ولگاریس بیشتر در جمعیت بیماران نوجوان تشخیص داده می‌شود. این بیماری معمولاً در نواحی پوستی با بیشترین تراکم فولیکول‌های سباسه مانند صورت، پشت و قسمت بالای قفسه سینه دیده می‌شود. آکنه می‌تواند افراد از هر نژاد و قومیت را تحت تأثیر قرار دهد و ممکن است از سال‌های نوجوانی تا بزرگسالی ادامه داشته باشد. برخی مطالعات نشان می‌دهند که آکنه ولگاریس در دختران نوجوان کمی بیشتر از پسران نوجوان شایع است. بیمارانی که با اختلالات غدد درون‌ریز دچار حالت‌های هیپرآندروژنیک (مانند سندرم HAIR-AN، سندرم تخمدان پلی‌کیستیک [PCOS]) و هیپرکورتیسیسم (مانند سندرم کوشینگ، سندرم ACTH اکتوپیک، هایپرپلازی مادرزادی آدرنال) مواجه هستند، نیز با افزایش خطر ابتلا به آکنه روبرو هستند. اگرچه این یک وضعیت خوش‌خیم است، اما آکنه می‌تواند منجر به ایجاد زخم‌های دائمی و بدشکلی شود و با ناراحتی‌های روانی اجتماعی قابل توجهی مانند اضطراب و افسردگی مرتبط است. بنابراین، شروع درمان در مراحل اولیه ترجیح داده می‌شود. آکنه کودکان خردسال با خطر بالاتری از ابتلا به آکنه شدید در دوران نوجوانی همراه است. #### تأثیر داروها بر آکنه گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد برخی داروها می‌توانند آکنه ولگاریس یا بروز مشابه آکنه (acneiform eruption) را ایجاد کنند. این وضعیت به‌طور معمول در بیمارانی که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک دریافت کرده یا از کورتیکواستروئیدهای موضعی استفاده می‌کنند، یا افرادی که از استروئیدهای آنابولیک استفاده می‌کنند (رجوع شود به آکنه استروئیدی)، مشاهده می‌شود. بروز مشابه آکنه نیز در بیمارانی که با ستوکسیماب، جفیتینیب، و ارلوتینیب درمان شده‌اند (رجوع شود به بروز پاپولوپوسچولار القا شده توسط مهارکننده EGFR)، دانازول، استانوزولول، تستوسترون، لیتیوم، کوئتیاپین، یدیدها، برومیدها، ایزونیازید، فنی‌توئین، سیکلوسپورین، عامل تحریک‌کننده کلونی گرانولوسیت (G-CSF)، مدروکسی‌پروژسترون، قرص‌های ضد بارداری با استروژن پایین، قرص‌های ضد بارداری تنها با پروژسترون، فنوباربیتال، پروپیل‌تیواوراسیل، ویتامین‌های B2، B6 و B12 نیز گزارش شده است. در حالی که بروز این وضعیت در میان عوامل مختلف متفاوت است، معمولاً در طی 1-2 هفته پس از شروع درمان با کورتیکواستروئیدهای سیستمیک رخ می‌دهد. مهارکننده‌های JAK (JAKi) نیز نشان داده‌اند که می‌توانند آکنه و بروز مشابه آکنه را ایجاد کرده و آکنه زمینه‌ای را تشدید کنند. #### موضوعات مرتبط آکنه کونگلوباتا، آکنه اکزوریه، آکنه فولمینانس، آکنه مکانیکا، آکنه نکروتیکا، آکنه ناشی از مواد آرایشی.