اپی‌گلوتیت (Epiglottitis) یک التهاب بالقوه خطرناک در اپی‌گلوت و فضای سوپراگلوتیک است که می‌تواند بر اثر عفونت (مانند هموفیلوس آنفلوآنزا نوع ب [Haemophilus influenzae type b] یا Hib) یا آسیب (مانند جسم خارجی، مواد خورنده یا آسیب حرارتی) ایجاد شود. با تورم اپی‌گلوت، احتمال انسداد راه‌های هوایی وجود دارد و این وضعیت می‌تواند به یک اورژانس پزشکی تبدیل شود. علائم بالینی شامل تب بالا، گلودرد، دشواری در بلع، تنگی نفس (Dyspnea)، خشونت صدا (Hoarseness)، استریدور (Stridor)، تاکی‌کاردی (Tachycardia)، ریزش بزاق و صدای شبیه به سیب‌زمینی داغ یا دیسفونی (Dysphonia) می‌باشد.
حفاظت از راه‌های هوایی
حفاظت از راه‌های هوایی اولویت دارد و ممکن است درمان نیاز به قرار دادن یک راه هوایی مصنوعی، استروئیدهای وریدی، درمان ضدمیکروبی برای کنترل عفونت و نظارت در بخش مراقبت‌های ویژه داشته باشد. در موارد شدید، اگر مدیریت راه‌های هوایی با مداخله پزشکی یا لوله‌گذاری دهانی/بینی ممکن نباشد، ممکن است تراکئوستومی (Tracheostomy) مورد نیاز باشد.
کاهش شیوع اپی‌گلوتیت شدید
شیوع اپی‌گلوتیت شدید در کودکان در ایالات متحده و دیگر کشورهای توسعه‌یافته از زمانی که واکسیناسیون Hib به یک استاندارد مراقبتی تبدیل شده، به طور قابل توجهی کاهش یافته است. پیش از ایمن‌سازی روتین، میزان بروز اپی‌گلوتیت حدود ۵ در ۱۰۰،۰۰۰ کودک بود. برآوردهای کنونی میزان بروز را حدود ۰.۶-۰.۸ در ۱۰۰،۰۰۰ کودک نشان می‌دهند. میزان بروز در بزرگسالان ثابت مانده است (۰.۶-۱.۹ در ۱۰۰،۰۰۰ نفر). پیش‌آگهی بهبود یافته است، به‌ویژه هنگامی که مداخله به‌موقع و با شناسایی خطر بالقوه انسداد شدید راه‌های هوایی انجام شود.
علل اپی‌گلوتیت
علت اصلی اپی‌گلوتیت در کودکان عفونت باکتریایی است. هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b (Hib) همچنان یک ارگانیسم علیتی اصلی است اما میزان بروز آن به شدت کاهش یافته است. استرپتوکوک گروه A، استافیلوکوکوس اورئوس، و هموفیلوس آنفلوآنزا نوع A و F، و هموفیلوس آنفلوآنزا غیرقابل تایپ، علاوه بر عفونت‌های ویروسی و قارچی، همگی با اپی‌گلوتیت مرتبط بوده‌اند.
افزایش سن متوسط اپی‌گلوتیت
از زمان ایمن‌سازی گسترده علیه Hib، سن متوسط اپی‌گلوتیت در کودکان افزایش یافته است. جمعیت‌های غیرایمن و افراد با نقص ایمنی در معرض خطر بیشتری برای اپی‌گلوتیت هستند.
اپی‌گلوتیت در بزرگسالان
اپی‌گلوتیت در بزرگسالان نیز عمدتاً به عفونت نسبت داده می‌شود اما از ارگانیسم‌های مختلفی نشأت می‌گیرد. استرپتوکوکوس پنومونیه (Streptococcus pneumoniae) عامل عفونی اصلی است، با اینکه منابع ویروسی، باکتریایی و قارچی دیگری نیز به عنوان عوامل علیتی توصیف شده‌اند.
علل غیرعفونی اپی‌گلوتیت
در بیماران کودکان و بزرگسال، تروما ناشی از سوختگی، آسیب‌های خورنده یا بلع اجسام خارجی می‌تواند به عنوان اتیولوژی‌های غیرعفونی اپی‌گلوتیت باشد.