نارسایی وریدی

نارسایی وریدی به عملکرد ضعیف دریچه‌های وریدی اشاره دارد که منجر به ناتوانی در حرکت خون به سمت قلب با سرعت کافی می‌شود. عوامل دیگر مؤثر شامل التهاب دیواره عروق، فشار خون وریدی (venous hypertension) و اختلال در مکانیزم‌های پمپاژ عضلانی (به ویژه عضلات ساق پا) یا عروقی است. برهم‌خوردگی تنظیم بیان فاکتور رشد تبدیل‌کننده بتا ۱ (TGF-ß1)، که می‌تواند منجر به تغییر در نیروهای همودینامیک، التهاب دیواره و تخریب/رسوب ماتریکس خارج سلولی شود، در توسعه نارسایی وریدی نقش دارد.

بیشتر اوقات، وریدهای اندام‌های تحتانی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. نارسایی دریچه‌های وریدی سطحی ممکن است به دلیل ضعف موجود در دیواره عروق یا برگچه‌های دریچه، یا به دلیل آسیب، فلبیت سطحی (superficial phlebitis)، یا اتساع وریدی ناشی از هورمون‌ها یا فشار خون باشد. اختلال در عملکرد دریچه‌های وریدی عمقی معمولاً به علت آسیب ناشی از ترومبوز ورید عمقی (deep vein thrombosis) قبلی است.

یافته‌های اولیه شایع در پاها شامل درد، خارش، گزگز، گرفتگی شبانه و حس "سنگینی پاها" است. علائم با بالا بردن پاها تسکین می‌یابند. یافته‌های مراحل پیشرفته‌تر شامل ادم پا، تغییرات پوستی و زخم‌ شدن است.

نارسایی وریدی بسیار شایع است، اگرچه شیوع دقیق آن بین کمتر از ۱% تا ۴۰% در زنان و کمتر از ۱% تا ۱۷% در مردان متغیر است. عوامل خطر شامل سن بالاتر، سابقه خانوادگی، قد بلند، بارداری، چاقی، بی‌تحرکی و سبک زندگی کم‌تحرک است.