لارنژیت (Laryngitis) التهاب حنجره است که باعث گرفتگی صدا می‌شود. این بیماری می‌تواند به صورت حاد بروز کند که معمولاً ناشی از عفونت دستگاه تنفسی فوقانی یا رفتارهای آسیب‌رسان به صدا (phonotraumatic behaviors) است، یا به صورت مزمن که بیش از سه هفته طول می‌کشد. علل مزمن شامل آسیب صوتی طولانی‌مدت، مواجهه مکرر با محرک‌های استنشاقی از جمله سیگار کشیدن، سینوزیت مزمن با ترشح پشت بینی (postnasal drip)، اختلال مصرف مزمن الکل، ریفلاکس حنجره‌ای-حلقی (laryngopharyngeal reflux) یا سرفه مزمن می‌باشد.
علائم شایع در بیماران عبارت‌اند از:
- گرفتگی صدا (Hoarseness)، دیسفونی (dysphonia)
- احساس گلوبوس (Globus sensation)
- صاف کردن گلو
- تغییر صدا
- فارنژیت (Pharyngitis)
- ترشح پشت بینی
- سرفه خشک
- خشکی گلو
- دیسفاژی (Dysphagia)
علائمی مانند ادم (edema) و خونریزی ممکن است در بیماران با آسیب به تارهای صوتی مشاهده شود. دیگر علل شناخته‌شده برای لارنژیت شامل عفونت، بلع مواد سوزاننده/سمی و استنشاق مواد مضر می‌باشند.
لارنژیت مزمن می‌تواند علائمی مشابه با بدخیمی (malignancy) داشته باشد، بنابراین هنگام وجود شک بالینی، مهم است که این احتمال رد شود. اگرچه برآورد شیوع لارنژیت حاد به دلیل عدم گزارش‌دهی و روش‌های درمانی محافظه‌کارانه دشوار است، اما میزان بروز سالانه لارنژیت مزمن حدود 3.47 در هر 1000 نفر تخمین زده می‌شود.
بیماری‌های عفونی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارت‌اند از: کروپ (croup)، اپی‌گلوتیت (epiglottitis)، دیفتری (diphtheria)، سیاه‌سرفه (pertussis)، سل حنجره (laryngeal tuberculosis)، سیفلیس (syphilis)، جذام (leprosy)، اکتینومیکوزیس (actinomycosis)، کاندیدیازیس (candidiasis)، بلاستومیکوزیس (blastomycosis)، کوکسیدیوئیدومیکوزیس (coccidioidomycosis)، و هیستوپلاسموزیس (histoplasmosis). تاریخچه جغرافیایی و سفر می‌تواند در تمایز عفونت‌های قارچی مفید باشد.
ملاحظات برای بیماران با نقص ایمنی: افراد دارای نقص ایمنی در معرض خطر خاصی برای ابتلا به لارنژیت عفونی، به ویژه عفونت قارچی مهاجم، هستند.