این خلاصه به بررسی عفونت زودرس استرپتوکوک گروه B در نوزادان می‌پردازد. عفونت دیررس استرپتوکوک گروه B به صورت جداگانه بررسی می‌شود.

بررسی تشخیص: عفونت تهاجمی استرپتوکوک گروه B با شروع زودرس (EO-GBS) در نوزادان کمتر از 7 روز، یکی از شایع‌ترین عفونت‌های باکتریایی جدی در نوزادان در سراسر جهان است که باعث سپتیسمی (septicemia)، مننژیت (meningitis) و پنومونی (pneumonia) می‌شود. نوزادان از طریق انتقال عمودی یا در طی فرآیند زایمان به عفونت GBS مبتلا می‌شوند. بیشتر نوزادان با علائم در هنگام تولد یا اندکی پس از آن مواجه می‌شوند و تقریباً 95% موارد قبل از 48 ساعتگی تشخیص داده می‌شود. علائم شامل هیپوترمی (hypothermia)، بی‌حالی (lethargy)، تاکی‌پنه (tachypnea)، دیسترس تنفسی (respiratory distress)، آپنه (apnea)، هیپوگلیسمی (hypoglycemia)، هیپوتونی (hypotonia)، تحریک‌پذیری (irritability)، هیپوتانسیون (hypotension)، سیانوز (cyanosis)، رنگ‌پریدگی (pallor)، تغذیه ضعیف و کمتر احتمالاً تب است. فشار خون ریوی پایدار، نارسایی شدید قلبی‌ریوی و انسفالوپاتی نوزادی نیز مشاهده می‌شود.

بزرگترین عامل خطر برای نوزادان، کلونیزاسیون مادر با GBS است که از طریق کشت‌های مثبت نواحی واژن و مقعد یا سیستم ادراری تعیین می‌شود. حدود 20%-30% از زنان در ایالات متحده با GBS کلونیزه شده‌اند. در صورت عدم استفاده از پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی درون‌زایمانی، 50% از نوزادان متولد شده از مادران مثبت برای GBS کلونیزه می‌شوند که 1%-2% از آنها به عفونت مبتلا می‌شوند. کالج آمریکایی متخصصان زنان و زایمان (ACOG) توصیه می‌کند که تمام افراد باردار برای کلونیزاسیون GBS با استفاده از کشت‌های واژینال-مقعدی در هفته‌های 36 0/7-37 6/7 بارداری یا کمتر از 37 هفته در موارد پارگی زودرس کیسه آب (PROM) یا زایمان زودرس، آزمایش شوند. به همین دلیل، توصیه می‌شود که تمام نوزادان متولد شده از مادران کلونیزه شده با GBS که پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی مناسب دریافت نکرده‌اند، به مدت 36-48 ساعت در بیمارستان تحت نظر قرار گیرند.

سایر عوامل خطر برای عفونت EO-GBS شامل زودرسی، تب درون‌زایمانی مادر، پارگی غشاء بیش از 18 ساعت با وضعیت GBS ناشناخته مادر، و سابقه تولد نوزاد قبلی با عفونت GBS است. برای تشخیص و درمان این نوزادان به منظور جلوگیری از عوارضی مانند انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC) و مرگ‌ومیر، شاخص بالای شک مورد نیاز است. باید برای تمام نوزادان مشکوک، کشت خون، شمارش سلول‌های خونی با تفکیک، و نشانگرهای التهابی درخواست شود. آنتی‌بیوتیک‌های وریدی (IV) که شایع‌ترین بیماری‌های باکتریایی نوزادان را پوشش می‌دهند (معمولاً آمپی‌سیلین به همراه یک آمینوگلیکوزید) باید در اسرع وقت داده شود. در صورت لزوم بالینی، ممکن است کشت ادرار، گازهای خونی، مطالعات انعقادی، و کشت مایع مغزی‌نخاعی (CSF) نیز به دست آید، و همچنین در صورت وجود علائم تنفسی، عکس‌برداری از قفسه سینه صورت گیرد.

سیستم‌های مختلف امتیازدهی خطر سپسیس زودرس، مانند ماشین‌حساب سپسیس زودرس نوزادان، برای تعیین احتمال قبلی سپسیس نوزادان استفاده شده‌اند و زمانی که با معاینه فیزیکی ترکیب شوند، می‌توانند به هدایت مدیریت کمک کنند.