زایلازین
معرفی و ویژگی‌ها
زایلازین با نام‌های تجاری Rompun، AnaSed، Sedazine، و Chanazine به فروش می‌رسد. این دارو یک بی‌حس‌کننده دامپزشکی غیر افیونی و آگونیست آلفا-۲ آدرنرژیک (alpha-2 adrenergic agonist) است که با مهار آزادسازی نوراپی‌نفرین و دوپامین در سیستم عصبی مرکزی، اثرات بالینی آرام‌بخشی و ضددردی (analgesia) را ایجاد می‌کند. سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) استفاده از آن را برای انسان تأیید نکرده است. با این حال، به عنوان یک ماده سوء‌مصرف و همچنین به عنوان یک ماده ناخالصی در مواد مخدر خیابانی شناسایی شده است.
شیوع و نگرانی‌ها
زایلازین اخیراً به عنوان یک ماده نگران‌کننده در ایالات متحده شناخته شده است، زیرا شیوع آن به عنوان ماده سوء‌مصرف و ناخالصی در مواد مخدر خیابانی به طور قابل توجهی افزایش یافته است. حضور آن در مرگ‌های ناشی از اوردوز در ایالات متحده از 0.36٪ در سال 2015 به 6.7٪ در سال 2020 افزایش یافته است. زایلازین به تنهایی می‌تواند به صورت خوراکی، دودی، استنشاقی یا تزریقی مصرف شود و بسته به دوز مصرفی، اثرات مختلفی ایجاد کند. دوزهای کم می‌تواند اثرات تحریک‌کننده و افزایش فشار خون ایجاد کند، اما با افزایش دوزها، اثرات آرام‌بخشی، برادیکاردی و کاهش فشار خون ایجاد می‌شود که می‌تواند به بی‌ثباتی همودینامیک و ایست تنفسی منجر شود. برای درمان اوردوز زایلازین، به مسمومیت با آگونیست آلفا-۲ آدرنرژیک مراجعه کنید.
افزودنی در مواد مخدر خیابانی
زایلازین به طور فزاینده‌ای به عنوان یک افزودنی در مواد مخدر خیابانی مانند فنتانیل، هروئین و کوکائین استفاده می‌شود. اعتقاد بر این است که به عنوان یک عامل حجیم‌کننده برای افزایش مقدار محصولات دارویی عمل می‌کند و گزارش شده است که مدت اثر مواد افیونی را هنگامی که با فنتانیل و هروئین ترکیب می‌شود، افزایش می‌دهد. زایلازین در سراسر ایالات متحده شناسایی شده است، اما ایالت‌های پنسیلوانیا، مریلند و کنتیکت بیشترین شیوع گزارش شده را دارند.
اثرات جانبی ناشی از مصرف مزمن
مصرف مزمن زایلازین به صورت تزریقی، چه به عمد و چه به طور غیرعمدی با داروهای ناخالص، با ایجاد آبسه و زخم‌هایی که عمدتاً در اندام‌ها رخ می‌دهند، همراه بوده است. اعتقاد بر این است که زخم‌های پوستی به دلیل تنگی عروق مستقیم در رگ‌های تأمین‌کننده پوست رخ می‌دهد. کاهش پرفیوژن بافت‌های نرم به دنبال آن، بهبود زخم را مختل کرده و خطر عفونت، زخم و نکروز پوستی را افزایش می‌دهد. زخم‌ها ممکن است به صورت گسترده‌تر و نه محدود به محل تزریق دارو رخ دهند.
عواقب عدم درمان
بدون درمان، این ضایعات می‌توانند پیشرفت کرده و به استئومیلیت، باکتریمی، سپسیس و در موارد جدی، قطع اندام‌ها و ناتوانی شدید منجر شوند.