علل / مکانیسم‌های آسیب معمول:
استئوآرتریت (Osteoarthritis یا OA) می‌تواند به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم شود. در استئوآرتریت اولیه، هیچگونه آسیب قبلی وجود ندارد و پاتوفیزیولوژی آن اغلب چندعاملی است. عوامل خطر برای استئوآرتریت اولیه معمولاً شامل ژنتیک، مورفولوژی مفصل و احتمالا ناهنجاری‌های غدد درون‌ریز است. عوامل خطر برای استئوآرتریت ثانویه شامل شکستگی، دررفتگی و عفونت است. استئوآرتریت مفصل بین‌فالانژیال دور (Distal Interphalangeal یا DIP) نسبت به مفصل بین‌فالانژیال پروگزیمال (Proximal Interphalangeal یا PIP) شایع‌تر است.
سابقه و نشانه‌های کلاسیک:
مفاصل بین‌فالانژیال تحت نیروهای واکنشی بالای مفصلی قرار دارند و در طول عمر دچار فرسایش می‌شوند. بیماران ممکن است درد، تورم، سفتی، از دست دادن تحرک و کاهش قدرت دست را تجربه کنند. معمولاً در بیماران با آرتریت علامت‌دار مفاصل بین‌فالانژیال، رادیوگرافی نتایج قابل توجهی را نشان نمی‌دهد.
شیوع:
تا سن ۸۵ سالگی، ۵۰ درصد از زنان و ۲۵ درصد از مردان به استئوآرتریت دست مبتلا خواهند شد.
عوامل خطر:
• قابل‌تغییر – شاخص توده بدنی بالا (BMI)، شغل
• غیرقابل‌تغییر – تروما، سن، جنسیت، ژنتیک، نژاد / قومیت، شکل مفصل
پاتوفیزیولوژی:
پاتوفیزیولوژی پایه‌ای شامل از دست دادن غضروف مفصلی است که منجر به ایجاد شکاف‌هایی درون غضروف و نمایان شدن سطوح استخوانی می‌شود. فعال‌سازی آنزیم‌ها و عوامل شیمیایی که استحکام و یکپارچگی غضروف را کنترل می‌کنند، درگیر شده و منجر به شکستگی‌های سطحی غضروف و کاهش ضخامت استخوان می‌شود.