علل / مکانیزم‌های معمول آسیب‌دیدگی:

برخورد غیرعادی استخوان ران و حفره استابولوم به دلیل تغییرات مورفولوژیکی در سندرم برخورد فمورواستابولار (Femoroacetabular Impingement یا FAI) باعث آسیب به لابروم و غضروف و در نهایت درد مفصل ران می‌شود. FAI می‌تواند ناشی از تغییرات مورفولوژیکی در مفصل سر استخوان ران و استابولوم (نوع کم) یا در سمت استابولوم (نوع پینسر) یا ترکیبی از هر دو باشد. به طور کلی، برخورد نوع کم بیشتر از نوع پینسر شایع است، اما هر دو به‌ندرت به‌صورت مجزا رخ می‌دهند. بیش از ۷۰٪ بیماران با علائم برخورد مفصل ران دارای نوع ترکیبی FAI با شواهدی از هر دو نوع کم و پینسر هستند.

تاریخچه و ارائه کلاسیک:

همه انواع به‌صورت درد مفصل ران با دامنه حرکتی (ROM) شدید، به‌ویژه خمیدگی و چرخش داخلی بروز می‌کنند و می‌توانند به‌تدریج به درد در دامنه حرکتی طبیعی منجر شوند. FAI درمان‌نشده می‌تواند به تدریج و به‌طور جدی به تمام جنبه‌های مفصل ران آسیب برساند و منجر به استئوآرتریت، ضایعات غضروفی، پارگی لابروم و درد مزمن شود.

شیوع:

میزان دقیق بروز FAI ناشناخته است، اما تا ۹۰٪ از نوجوانان بدون علائم حداقل یک نشانه رادیوگرافیک مرتبط با FAI دارند (۵۰٪ دارای دو نشانه هستند)، که نشان می‌دهد این تغییرات مورفولوژیکی همیشه باعث علائم نمی‌شوند.

سن –

نوع کم: دهه دوم و سوم زندگی نوع پینسر: دهه چهارم و پنجم زندگی (میانسالی)

جنسیت –

نوع کم: نسبت ۳ به ۱ مرد به زن نوع پینسر: نسبت ۱ به ۱ مرد به زن

عوامل خطر:

عوامل خطر عمومی برای FAI شامل تغییر شکل‌های درمان‌نشده مفصل ران/لگن در دوران کودکی، سابقه خانوادگی FAI، تبار شمال اروپایی، و شرکت در فعالیت‌هایی با دامنه حرکتی شدید (دروازه‌بانی هاکی، ژیمناستیک، باله، هنرهای رزمی و غیره) می‌باشند.

پاتوفیزیولوژی:

نوع کم FAI به دلیل اتصال غیرطبیعی سر و گردن استخوان ران منجر به سر استخوان غیر کروی (معمولاً در سطح قدامی-جانبی) و کاهش فاصله بین سر و گردن استخوان می‌شود. علاوه بر این، جنبه فوقانی گردن استخوان ران اغلب به‌صورت محدب است. در طی دامنه حرکتی ران، به‌ویژه خمیدگی و چرخش داخلی، سر غیر کروی نیروی برشی را بر روی غضروف استابولوم ایجاد می‌کند و باعث جدا شدن لایه‌ها می‌شود. با گذشت زمان، لابروم نیز آسیب ثانویه می‌بیند. علت دقیق نوع کم FAI ناشناخته است. همچنین مشخص نیست که آیا نوع کم FAI از یک فرآیند اولیه یا ثانویه ناشی می‌شود. مکانیزم‌های پیشنهادی شامل تغییر شکل مادرزادی "پیس‌تول گریپ" در استخوان ران، سر خوردن اپی‌فیز سر استخوان ران درمان‌نشده (SCFE)، و بسته شدن غیرطبیعی فیزیس می‌باشد.

نوع پینسر FAI به دلیل برجستگی بیش از حد استخوان یا لابروم استابولوم در لبه قدامی-جانبی آن ایجاد می‌شود. در طی دامنه حرکتی ران (به‌ویژه در طی خمیدگی)، گردن استخوان ران به این برجستگی برخورد می‌کند و لابروم را در داخل به دام می‌اندازد و له می‌کند، که منجر به تخریب و پارگی در طول زمان می‌شود. علاوه بر این، سر استخوان ران بر روی این برجستگی تکیه می‌کند و باعث آسیب "ضدضربه" به غضروف مفصلی در بخش خلفی-پایینی استابولوم و/یا سر میانی-پشتی استخوان ران می‌شود. علت دقیق نوع پینسر FAI ناشناخته است و احتمالاً چندعاملی است. علل ممکن است شامل رشد بیش از حد لبه قدامی استابولوم، کوکسای عمیق (پوشش بیش از حد عمومی استابولوم)، پیشرفت استابولوم، استخوان استابولوم، یا برگشت‌پذیری استابولوم باشد.