علل و مکانیزم‌های معمول آسیب: عضله دوسر بازویی (biceps brachii) از دو سر منشأ می‌گیرد: سر بلند و سر کوتاه که در قسمت دیستال به هم می‌پیوندند. در حالی که تاندون دوسر ممکن است در قسمت دیستال یا پروگزیمال پاره شود، ۹۶ درصد از پارگی‌های تاندون دوسر در قسمت پروگزیمال رخ می‌دهد و شامل سر بلند است. پارگی تاندون دوسر پروگزیمال (Proximal Biceps Tendon Rupture یا PBTR) معمولاً به دلیل فرسایش است؛ اما ممکن است به صورت حاد نیز به دلیل آسیب رخ دهد.

جابجایی یا دررفتگی میانی تاندون سر بلند دوسر می‌تواند با سایش مکانیکی مکرر، استفاده بیش از حد یا تروما حاد رخ دهد. تاندون سر بلند دوسر در شیار بی‌سیپیتال (bicipital groove) قرار دارد، اما تخریب لیگامان ممکن است تاندون را از شیار بی‌سیپیتال آزاد کند. پارگی‌های کلاهک چرخان (rotator cuff tears) معمولاً با این شرایط مرتبط هستند.

تاریخچه کلاسیک و علائم بالینی: PBTR بیشتر به دلیل فرسایش مزمن شانه ناشی از میکروترومای مکرر به تاندون است که نهایتاً به پارگی منجر می‌شود. با این حال، پارگی ممکن است به صورت حاد پس از سقوط، یا در ورزشکاران و وزنه‌برداران رخ دهد. بیماران معمولاً با درد در جلوی شانه، تورم و کبودی در بازو و/یا آرنج، کاهش جزئی چرخش به سمت خارج (supination) و تغییر شکل در انحنای جلوی بازو مواجه می‌شوند.

شیوع:

• سن: گروه سنی که بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرد بین ۴۰ تا ۶۰ سال است؛ با این حال، این وضعیت می‌تواند در افراد جوان‌تر، به‌ویژه ورزشکاران جوان نیز رخ دهد.
• جنسیت: شیوع بیشتر در مردان.

عوامل خطر: عوامل خطر شامل تاندونیت مزمن دوسر (chronic biceps tendonitis)، آسیب کلاهک چرخان، سن بالا و جنس مذکر هستند. در حالی که استفاده اخیر از فلوروکینولون‌ها و استروئیدها به‌عنوان یک عامل خطر در پارگی تاندون دوسر دیستال نشان داده شده است، شواهد کمی در مورد این داروها و PBTR وجود دارد. با این حال، به نظر می‌رسد که این داروها احتمالاً خطر را افزایش می‌دهند.