علل / مکانیسم‌های معمول آسیب: پارگی عضله سینه‌ای بزرگ (Pectoralis major rupture) یک وضعیت نادر است که عمدتاً در بیماران مرد پس از وزنه‌برداری (به‌ویژه پرس سینه)، کشتی، بوکس و راگبی مشاهده می‌شود. یکی از مکانیسم‌های کمتر شایع آسیب، تروما مستقیم است که موجب پارگی در محل اتصال عضله به تاندون (myotendinous junction) می‌شود. پارگی عضله سینه‌ای بزرگ در بیماران مسن‌تر که مکانیسم آسیب آنها شامل انقباض عضلات سفت و آتروفیک است، کمتر اتفاق می‌افتد.
تاریخچه و نشانه‌های کلاسیک: به دنبال درد حاد در بخش داخلی بازوی بالا در یک مرد جوان پس از وزنه‌برداری باشید. بیمار ممکن است احساس پاره شدن یا صدای ترکیدن یا پارگی را همراه با درد و تغییر شکل در ناحیه بالای سینه و شانه تجربه کند که با تورم، کبودی (ecchymosis) و خون‌مردگی در بازو و سینه همراه است. دامنه حرکتی ممکن است به دلیل درد محدود شود.
شیوع: پارگی عضله سینه‌ای بزرگ عمدتاً در مردان بین سنین ۲۰ تا ۴۰ سال مشاهده می‌شود. اگرچه پارگی عضله سینه‌ای بزرگ به عنوان یک وضعیت نادر تلقی می‌شود، اما اخیراً به دلیل افزایش علاقه به تمرینات وزنه‌برداری و تناسب اندام، شیوع آن افزایش یافته است.
عوامل خطر: وزنه‌برداری (به‌ویژه پرس سینه). این آسیب ممکن است پس از کشتی، بوکس و راگبی نیز دیده شود. تصور می‌شود که این آسیب به طور غالب در بیماران مرد رخ می‌دهد زیرا آنها معمولاً در فعالیت‌های با انرژی بالاتر شرکت می‌کنند، تاندون‌های کمتر انعطاف‌پذیر / پذیرنده‌تری دارند (تاندون‌های آنها از نظر مکانیکی سفت‌تر هستند) و نسبت تاندون به عضله پایین‌تری دارند. مطالعات نشان داده‌اند که ارتباط قوی بین پارگی عضله سینه‌ای بزرگ و استفاده از استروئیدهای آنابولیک وجود دارد زیرا این داروها ممکن است باعث سفت‌تر شدن تاندون‌ها و کاهش توانایی آنها در جذب انرژی شوند.
پاتوفیزیولوژی: عضله سینه‌ای بزرگ از دو سر تشکیل شده است. سر ترقوه‌ای (clavicular head) از نیمه میانی ترقوه منشاء می‌گیرد و سر استرنوکوستال (sternocostal head) از استخوان جناغ، دنده‌های دوم تا ششم و آپونوروز مایل خارجی منشاء می‌گیرد. سر استرنوکوستال حداقل ۸۰٪ از عضله سینه‌ای بزرگ را تشکیل می‌دهد و محل شایع پارگی است. هر دو سر عضله بر روی شیار بین‌توبروکولار (intertubercular sulcus) در محور استخوان بازو قرار می‌گیرند. پارگی تاندون به صورت پیش‌بینی‌پذیر از جهت پایین به بالا رخ می‌دهد، از سر استرنوکوستال شروع شده و به سر ترقوه‌ای می‌رسد. پارگی‌ها به احتمال زیاد هنگامی رخ می‌دهند که الیاف پایین سر استرنال به حداکثر کشش برسند، زمانی که استخوان بازو در ۳۰ درجه از حالت خنثی در حالت اکستنشن قرار دارد، به همین دلیل است که پرس سینه یک مکانیسم بسیار معمول آسیب است که در آن عضله سینه‌ای بزرگ در حالت ادداکشن و چرخش داخلی مقاوم قرار دارد.
سر استرنوکوستال عضله سینه‌ای بزرگ مسئول ادداکشن و چرخش داخلی بازو است، در حالی که سر ترقوه‌ای آن به فلکسیون رو به جلو کمک می‌کند.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: طبقه‌بندی تیتجن (Tietjen classification) برای پارگی‌های عضله سینه‌ای بزرگ بر اساس MRI انجام می‌شود.
- نوع I – کوفتگی / رگ به رگ شدن عضله
- نوع II – پارگی جزئی
- نوع III – پارگی کامل
موقعیت A: منشاء عضله موقعیت B: تنه عضله موقعیت C: محل اتصال عضله به تاندون موقعیت D: جدا شدن تاندون از استخوان بازو موقعیت E: جدا شدن استخوانی تاندون از استخوان بازو موقعیت F: پارگی تاندون