دلایل و مکانیزم‌های معمول آسیب: استخوان اسکافوئید (scaphoid) شایع‌ترین استخوان مچ دست است که دچار شکستگی می‌شود و دو سوم از کل شکستگی‌های مچ دست را شامل می‌شود. این آسیب به طور معمول در نتیجه ضربه، اغلب سقوط روی دست باز، رخ می‌دهد که بیشتر با مچ دست در حالت پرونیشن (pronation)، انحراف به سمت اولنار (ulnar deviation) و دورسی‌فلکشن (dorsiflexion) است. شکستگی همچنین می‌تواند در اثر بارگذاری محوری یا ضربه مستقیم ایجاد شود.
تاریخچه و ارائه کلاسیک: بیماران اغلب با درد در سمت رادیال (radial) مچ دست و درد هنگام اکستنشن (extension) مقاومتی مچ، مانند بلند کردن وزنه یا انجام حرکات کششی یا شنا، مراجعه می‌کنند.
شیوع:
- سن: این آسیب به طور شایع در افراد بین سنین ۲۱ تا ۳۰ سال مشاهده می‌شود. افزایش بروز در این گروه سنی احتمالاً به طور مستقیم با خطرات افزایش یافته مرتبط با شرکت در فعالیت‌های ورزشی مرتبط است.
- جنسیت: مردان بیشتر از زنان این آسیب را تجربه می‌کنند. قبلاً نسبت آسیب مرد به زن حدود ۵ به ۱ تصور می‌شد، اما مطالعات اخیر نسبت ۲ به ۱ را گزارش می‌دهند. افزایش تعداد آسیب‌ها در بیماران زن به افزایش مشارکت در ورزش‌ها و فعالیت‌های جسمانی نسبت داده می‌شود.
عوامل خطر: عوامل خطر شامل سبک زندگی فعال، افزایش تمایل به سقوط و بیماری‌های متابولیک استخوان مانند پوکی استخوان (osteoporosis) است.
سیستم درجه‌بندی/طبقه‌بندی (در صورت وجود): سیستم طبقه‌بندی هربرت (Herbert) به‌طور شایع مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- نوع A: شکستگی‌های پایدار - شکستگی‌های توبرکل اسکافوئید و شکستگی‌های ناقص ناحیه میانی
- نوع B: شکستگی‌های ناپایدار - شکستگی‌های خردشده، شکستگی‌های جابجاشده، شکستگی‌های مایل قطب دیستال، شکستگی‌های قطب پروگزیمال و شکستگی‌های کامل ناحیه میانی
- نوع C: تاخیر در جوش خوردن
- نوع D: عدم جوش خوردن تثبیت‌شده