علل / مکانیزم آسیب معمولی: تاندینوپاتی عضله چهارسر ران (Quadriceps tendinopathy) به دلیل انقباضات مکرر و پرقدرت عضلات بازکننده زانو در برابر مقاومت ایجاد می‌شود که منجر به پارگی‌های میکروسکوپی و التهاب تاندون در نزدیکی کشکک زانو (patella) می‌شود.
تاندینوپاتی شامل تاندونیت (tendonitis) یا التهاب حاد تاندون و تاندینوز (tendinosis) یا تخریب مزمن با ترمیم غیرطبیعی و التهاب کمتر است؛ در این حالت، تاندون سالم با بافت اسکار فیبروزی جایگزین می‌شود. این شرایط به هم مرتبط بوده و به عنوان تاندینوپاتی گروه‌بندی می‌شوند.
تاریخچه کلاسیک و تظاهر: این آسیب ناشی از استفاده بیش از حد، اغلب در افرادی دیده می‌شود که مکانیزم بازکننده زانو را به طور مکرر بارگذاری کرده‌اند. افرادی که در ورزش‌های پرشی مانند والیبال، بسکتبال و اسکی فعالیت می‌کنند یا در فعالیت‌هایی که شامل چمباتمه زدن و بالا رفتن هستند، شرکت دارند، در معرض بالاترین خطر قرار دارند.
بیماران با دردی که در تاندون چهارسر ران و نزدیک به لبه فوقانی کشکک قرار دارد، مراجعه می‌کنند، معمولاً پس از افزایش اخیر در فرکانس یا شدت تمرین. درد با فعالیت (کشیدن فعال زانو، مانند پرش یا بالا رفتن از پله‌ها) بدتر می‌شود و با استراحت (کشیدن زانو، بدون بارگذاری مکانیزم بازکننده) بهبود می‌یابد. بیماران اغلب علائم همزمان در مفصل کشکک‌رانی (patellofemoral) و تاندون کشکک دارند.
شیوع:
- سن: این وضعیت معمولاً در افراد جوان یا میانسال دیده می‌شود.
- جنسیت: شیوع بیشتری در ورزشکاران مرد غیرحرفه‌ای (10.2٪) نسبت به همتایان زن آن‌ها (6.4٪) دیده می‌شود.
عوامل خطر: فعالیت‌هایی با بارگذاری پرقدرت روی زانو (مانند پرش) بیشترین خطر را ایجاد می‌کنند. سایر عوامل شامل وزن بیشتر، قد بلندتر، سن جوان‌تر و تمرین وزنه‌برداری افزایش‌یافته با وجود عضلات مرکزی ضعیف و همسترینگ‌های سفت هستند.
پاتوفیزیولوژی: این وضعیت ناشی از تغییرات ساختاری است که در پاسخ به بارگذاری مکرر و پرقدرت تاندون رخ می‌دهد. مکانیزم به خوبی درک نشده است. افزایش عروق‌سازی تاندون تحت فشار یک تغییر اولیه است که بعداً با ضخیم شدن همراه می‌شود. درجه تغییر ساختاری با شدت علائم بالینی همبستگی ندارد.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: هیچ سیستم طبقه‌بندی عمومی پذیرفته‌شده‌ای برای تاندینوپاتی عضله چهارسر ران وجود ندارد. اکثر پزشکان به سادگی این وضعیت را به عنوان خفیف، متوسط یا شدید طبقه‌بندی می‌کنند که تا حدی ذهنی است. با این حال، چندین طبقه‌بندی بر اساس علائم وجود دارد.
طبقه‌بندی بلیزینا (Blazina):
- درجه I: درد فقط پس از فعالیت، بدون اختلال عملکردی.
- درجه II: درد در طول و پس از فعالیت با سطح عملکرد رضایت‌بخش.
- درجه III: درد طولانی‌مدت در طول و پس از فعالیت با کاهش سطح عملکرد رضایت‌بخش.
روئلز و همکاران تغییراتی در طرح طبقه‌بندی بلیزینا ایجاد کردند که شامل توجه به پارگی تاندون بود:
- درجه I: درد در ناحیه زیرکشککی یا بالاکشککی پس از تمرین یا رویداد.
- درجه II: درد در ابتدای فعالیت که پس از گرم شدن ناپدید می‌شود و پس از اتمام فعالیت دوباره ظاهر می‌شود.
- درجه III: درد در طول و پس از فعالیت باقی می‌ماند و بیمار نمی‌تواند در ورزش شرکت کند.
- درجه IV: پارگی کامل تاندون.
فررتی و همکاران طبقه‌بندی بلیزینا را بر اساس شدت درد اصلاح کردند:
- مرحله 0: بدون درد.
- مرحله 1: درد فقط پس از فعالیت ورزشی شدید، بدون اختلال عملکردی.
- مرحله 2: درد متوسط در طول فعالیت ورزشی، بدون محدودیت در عملکرد ورزشی.
- مرحله 3: درد با محدودیت جزئی در عملکرد.
- مرحله 4: درد با محدودیت شدید در عملکرد.
- مرحله 5: درد در طول فعالیت روزانه با ناتوانی مطلق در شرکت در ورزش.