این خلاصه به عفونت دستگاه ادراری در نوزادان می‌پردازد. عفونت دستگاه ادراری در بزرگسالان و کودکان به‌طور جداگانه بررسی می‌شود.

عفونت دستگاه ادراری در نوزادان

عفونت دستگاه ادراری (UTI) در نوزاد یا شیرخوار جوان (زیر یک ماه) می‌تواند یک اختلال جدی و تهدیدکننده زندگی باشد که اغلب با باکتریمی (bacteremia) و همچنین ناهنجاری‌های مادرزادی کلیه یا دستگاه ادراری تناسلی همراه است. این عفونت تا ۳ درصد از نوزادان نارس و ۰.۷ درصد از نوزادان کامل‌مدت را در طول سه ماه اول زندگی تحت تأثیر قرار می‌دهد. برآورد می‌شود که تا ۱۵ درصد از نوزادان کامل‌مدت مبتلا به تب که بیش از یک هفته سن دارند، دچار UTI باشند. عفونت‌های دستگاه ادراری در روزهای اول زندگی کمتر شایع هستند و در هفته سوم تا چهارم زندگی بیشتر می‌شوند.

بیشتر عفونت‌های دستگاه ادراری در نوزادان، عفونت‌های دستگاه فوقانی (پیلونفریت یا pyelonephritis) هستند که عمدتاً به علت عفونت صعودی (ascending infection) به‌جای باکتریمی، که به‌طور کلاسیک علت آن تلقی می‌شد، رخ می‌دهند. عوامل خطر برای UTI شامل زایمان زودرس، ناهنجاری‌های مادرزادی دستگاه ادراری، رفلاکس وزیکویورترال (VUR)، جنس مذکر و ختنه‌نشدن آلت تناسلی است.

نوزادان کامل‌مدت با UTI ممکن است با تب، استفراغ، تغذیه ضعیف، افزایش وزن ناکافی، اسهال، بی‌حالی، هیپربیلی‌روبینمی (معمولاً کونژوگه)، تحریک‌پذیری، تاکی‌کاردی، تاکی‌پنه، سیانوز یا ظاهری ناخوشایند مراجعه کنند. نوزادان نارس نیز ممکن است ناپایداری دمای بدن، اپیزودهای آپنه یا برادی‌کاردی، هیپوکسی، عدم تحمل تغذیه یا اتساع شکمی نشان دهند.

اشرشیا کلی (Escherichia coli) شایع‌ترین عامل عفونی است که تا ۸۰ درصد از عفونت‌ها در نوزادان کامل‌مدت را تشکیل می‌دهد. در نوزادان نارس بستری‌شده، باید طیف وسیع‌تری از پاتوژن‌ها مانند گونه‌های کلبسیلا (Klebsiella spp)، استافیلوکوکوس (Staphylococcus spp) و در برخی موارد، گونه‌های کاندیدا (Candida spp) (بیشتر در نوزادان بسیار نارس) در نظر گرفته شود. دیگر باکتری‌های دخیل شامل گونه‌های انتروکوکوس (Enterococcus spp)، پروتئوس (Proteus spp)، انتروباکتر (Enterobacter spp) و سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) هستند.

تشخیص و درمان سریع UTI مهم است زیرا می‌توانند باعث ایجاد اسکار کلیوی و در نتیجه فشار خون بالا یا بیماری مزمن کلیوی شوند.