علل / مکانیسم معمول آسیب: آسیب‌های تارسومتاتارسال (tarsometatarsal) می‌تواند به‌وسیله مکانیسم‌های مستقیم یا غیرمستقیم ایجاد شود. آسیب‌های مستقیم معمولاً ناشی از تروماهای شدید و ضربه‌های له‌کننده به پشت پا هستند. آسیب‌های غیرمستقیم به‌وسیله نیروهای چرخشی و/یا محوری در پای خم‌شده به سمت پایین (plantarflexed) ایجاد می‌شوند.

تاریخچه کلاسیک و نشانه‌ها: درد حاد در میانه پا، تورم و ناتوانی در تحمل وزن پس از آسیب له‌کننده شدید یا آسیب ورزشی.

شیوع: بروز این آسیب ۱ در هر ۵۵۰۰۰ نفر است که ۰.۲٪ از کل شکستگی‌ها را شامل می‌شود.

• سن – بیشتر در دهه سوم زندگی شایع است. • جنس / جنسیت – در مردان شایع‌تر است.

عوامل خطر: برخی از تغییرات آناتومیکی در مفصل دوم تارسومتاتارسال ممکن است خطر آسیب لیسفرانک (Lisfranc) را افزایش دهند.

پاتوفیزیولوژی: آسیب لیسفرانک یک آسیب لیگامانی و/یا استخوانی به مجموعه مفصلی لیسفرانک (تارسومتاتارسال) است که برای پایداری میانه پا و امکان راه رفتن طبیعی حیاتی است. این آسیب‌ها اغلب با گسترش فاصله بین پایه‌های متاتارسال اول و دوم به دلیل محدودیت اتصالات لیگامانی آن‌ها ظاهر می‌شوند.

سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: سیستم‌های طبقه‌بندی متعددی توصیف شده‌اند، اما کاربرد محدودی دارند.