شکستگی‌های فالانژ (Phalanx Fractures)
شکستگی‌های فالانژ از جمله شایع‌ترین آسیب‌های سیستم اسکلتی هستند و حدود ۱۰ درصد از تمام شکستگی‌های ایجاد شده را شامل می‌شوند. این نوع شکستگی‌ها در مردان دو برابر شایع‌تر از زنان است و هر دو دست راست و چپ به‌طور مساوی تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
شکستگی‌های فالانژ میانی
شکستگی‌های فالانژ میانی کمتر از شکستگی‌های فالانژ دیستال و پروگزیمال رخ می‌دهند. معمولاً این شکستگی‌ها به‌دلیل وارد شدن نیروی ضربه یا فشار خردکننده به پشت دست ایجاد می‌شوند. این نیروها اغلب به صورت عمودی نسبت به محور طولی فالانژ وارد می‌شوند. بیمار با علائمی مانند درد و تورم در طول فالانژ میانی، همراه با سابقه ضربه مستقیم یا آسیب فشار خردکننده به پشت دست مراجعه می‌کند.
علل شکستگی
اگرچه علل پاتولوژیک مانند تومور و عفونت نیز می‌توانند رخ دهند، اما شکستگی‌های فالانژ میانی معمولاً به‌دلیل آسیب‌های تروماتیک ایجاد می‌شوند. مکانیسم آسیب به گروه سنی بستگی دارد:
- کودکان نوپا و خردسالان: آسیب‌های خردکننده.
- سنین ۱۰ تا ۲۹ سال: ورزش و افتادن شایع‌ترین علل هستند.
- سنین ۴۰ تا ۶۹ سال: استفاده از ماشین‌آلات شایع‌ترین علت است.
- ۷۰ سال و بالاتر: افتادن شایع‌ترین علت است.
عوامل خطر
عوامل خطر شامل:
- تغذیه نامناسب، ورزش‌های توپی و بیماری‌های استخوان/مفصل مانند پوکی استخوان (Osteoporosis).
- بزرگسالان مسن‌تر بیشتر از گروه‌های سنی دیگر در معرض شکستگی‌های فالانژ میانی قرار دارند به‌دلیل احتمال بالاتر افتادن.
طبقه‌بندی شکستگی‌های فالانژ میانی
شکستگی‌های فالانژ میانی می‌توانند بر اساس دسته‌بندی‌های مختلفی طبقه‌بندی شوند، از جمله:
- شکستگی باز یا بسته
- شکستگی جا‌به‌جا شده یا نشده
- درگیری صفحه رشد (طبقه‌بندی سالتر-هریس)
- بخشی از فالانژ که تحت تأثیر قرار گرفته است (شکستگی سر، گردن، شفت، یا پایه)
- آیا آسیب به شریان یا تاندون همراه وجود دارد یا خیر
این طبقه‌بندی‌ها به تشخیص دقیق‌تر و درمان مناسب‌تر کمک می‌کنند.