علل / مکانیسم معمول آسیب: شکستگی‌های ساکروم (sacral fractures) از جمله آسیب‌های رایج حلقه لگنی هستند که ممکن است پس از ضربه به این ناحیه رخ دهند. علل شایع شکستگی‌های ساکروم شامل تصادفات رانندگی، سقوط از ارتفاع و ضربه‌های خفیف در بیماران مبتلا به پوکی استخوان (osteoporosis) می‌باشد.

تاریخچه کلاسیک و ارائه: شکستگی‌های ساکروم با دامنه وسیعی از شدت‌ها ظاهر می‌شوند که به میزان انرژی وارد شده به بیمار در زمان آسیب بستگی دارد. شکستگی‌های ساکروم ممکن است با مشکلات عصبی-عروقی همراه باشند که به محل شکستگی و میزان جابجایی بستگی دارد. بیماران معمولاً با درد و آسیب بافت نرم در اطراف لگن مراجعه می‌کنند.

شیوع: شیوع شکستگی‌های ساکروم غیرپوکی استخوانی در بزرگسالان حدود 2.1 مورد در هر 100,000 نفر تخمین زده می‌شود. بیماران مسن‌تر در معرض خطر با پوکی استخوان شیوع تخمینی شکستگی‌های ساکروم 1%-5% دارند.

• سن: ممکن است در هر سنی رخ دهد اما در بیماران مسن‌تر (به‌ویژه بیماران مبتلا به پوکی استخوان) شایع‌تر است.
• جنسیت: هیچ تفاوت شناخته‌شده‌ای در شیوع شکستگی ساکروم به دلیل جنسیت وجود ندارد.

عوامل خطر: عوامل خطر اصلی شناخته شده برای شکستگی‌های ساکروم شامل سن بالا، شرایطی که منجر به سقوط می‌شوند و پوکی استخوان است. به‌طور مشابه، شکستگی‌های ناکارآمدی ساکروم بیشتر در بیمارانی رخ می‌دهد که دارای بیماری متابولیک استخوانی زمینه‌ای مانند پوکی استخوان یا بیماری پاژه (Paget disease) هستند.

پاتوفیزیولوژی: در افراد جوان و سالم، شکستگی‌های ساکروم عمدتاً به دلیل تروما با انرژی بالا است. در بیماران مسن‌تر با بیماری متابولیک استخوانی زمینه‌ای و شرایطی که منجر به سقوط می‌شوند، شکستگی‌های ساکروم ممکن است از تروما با انرژی پایین‌تر ناشی شوند یا شکستگی‌های ناکارآمدی ساکروم ممکن است رخ دهند (به دلیل ضعف زمینه‌ای یا به دلیل پرتودرمانی).

ریشه‌های عصبی S1-S4 از طریق سوراخ‌های ساکروم خارج می‌شوند. ریشه‌های عصبی S2-S5 کنترل عملکرد روده، مثانه و عملکرد جنسی را به عهده دارند. شکستگی‌های جابجا شده می‌توانند این اعصاب را به خطر بیندازند.

سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: روش طبقه‌بندی رایج، سیستم طبقه‌بندی دنیس (Denis classification system) است که ساکروم را به 3 ناحیه مجزا تقسیم می‌کند تا شکستگی‌های طولی را طبقه‌بندی کند:

• ناحیه 1: شکستگی‌های جانبی به سوراخ‌ها (شامل آلا ساکروم)
  • کمترین خطر آسیب عصبی (6%) و شایع‌ترین محل برای شکستگی‌های با انرژی کم
• ناحیه 2: شکستگی‌هایی که از سوراخ‌ها عبور می‌کنند
  • با ناپایداری همودینامیک احتمالی به دلیل آسیب احتمالی به شریان‌های ساکروم و همچنین آسیب عصبی احتمالی (28%) مرتبط است
• ناحیه 3: شکستگی‌های میانی به سوراخ‌ها (شامل کانال ساکروم)
  • بالاترین خطر آسیب عصبی (56%) و سندرم دم اسب احتمالی

انواع دیگر شکستگی‌های ساکروم شامل:

• شکستگی‌های عرضی ساکروم (طبقه‌بندی روی-کامیلی) - معمولاً به عنوان تأثیرگذار بر ناحیه III در نظر گرفته می‌شوند و با خطر بالای آسیب عصبی همراه هستند.
• شکستگی‌های U شکل - شکستگی‌های طولی و عرضی ترکیبی که با جداسازی ستون فقرات-لگن مرتبط هستند و خطر بالای آسیب عصبی دارند.