حملات فوکال بدون اختلال در آگاهی (که پیش‌تر به‌عنوان صرع‌های پارشیل ساده شناخته می‌شدند) حملاتی هستند که از یک نیمکره مغزی منشاء می‌گیرند و باعث تغییر در آگاهی یا پاسخ‌دهی نمی‌شوند.
علائم:
علائم به محل فعالیت غیرطبیعی مغز بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- علائم حرکتی: مانند لرزش یک اندام.
- علائم حسی: مانند پارستزی (Paresthesias)، علائم بویایی، یا دیدن نورهای چشمک‌زن.
- علائم خودمختار: مانند تعریق، برجستگی موها (Piloerection).
- علائم روانی یا آئورا: مانند احساس ترس، ناراحتی اپیگاستریک، یا تجربه دژاوو (Déjà vu).
ممکن است ضعف پس از حمله (Postictal Weakness) یا آفازی (Aphasia) نیز رخ دهد. این نوع حمله می‌تواند پیش‌درآمدی برای حملات بزرگ‌تر همراه با اختلال آگاهی باشد. این رویدادها معمولاً یکنواخت هستند و از چند ثانیه تا چند دقیقه طول می‌کشند. در موارد نادر، حملات ممکن است ادامه‌دار شده و به استاتوس اپی‌لپتیکوس (Status Epilepticus) یا اپی‌لپسی پارسیالیس کونتینوا (Epilepsia Partialis Continua) منجر شوند.
علت‌شناسی:
عوامل متعددی می‌توانند در بروز این نوع صرع نقش داشته باشند، از جمله:
- اسکلروز تمپورال میزیال (Mesial Temporal Sclerosis).
- ناهنجاری‌های مادرزادی.
- سکته مغزی (Stroke) یا خونریزی داخل مغزی (Intracerebral Hemorrhage).
- تومور.
- عفونت.
- تغییرات پس از جراحی.
- تروما.
سن شروع و پیش‌آگهی:
این نوع حمله در نوزادی نادر است، اما ممکن است در دوران کودکی یا بزرگسالی شروع شود، و بالاترین شیوع آن در بزرگسالان بالای ۶۰ سال است. پیش‌آگهی به علت زمینه‌ای بستگی دارد و متغیر است.