سندروم پیوند (Engraftment Syndrome - ES) یک سندروم تب‌دار است که پس از پیوند سلول‌های بنیادی خونساز در مرحله اولیه بهبود نوتروفیل‌ها رخ می‌دهد. ویژگی‌های بالینی که ممکن است به صورت متغیر حضور داشته باشند، شامل بثورات پوستی، ادم ریوی (pulmonary edema)، اسهال، اختلال عملکرد کبدی، اختلال عملکرد کلیوی و تغییر وضعیت ذهنی می‌باشند. برای تشخیص سندروم پیوند، علائم باید در بازه زمانی ۱ تا ۴ روز پس از بهبود نوتروفیل‌ها که معمولاً ۷ تا ۱۴ روز پس از پیوند اتفاق می‌افتد، ظاهر شوند.

پاتوفیزیولوژی

پاتوفیزیولوژی سندروم پیوند به‌خوبی مشخص نیست، اما گمان می‌رود که این حالت به دلیل افزایش بیش از حد سایتوکاین‌های التهابی مانند فاکتور نکروز تومور (tumor necrosis factor) و اینترلوکین-۱ (interleukin-1) باشد که ممکن است به‌نوبه خود منجر به فعال‌سازی سلول‌های T سیتوتوکسیک شود.

عوامل خطر و شیوع

سندروم پیوند معمولاً پس از پیوند اتولوگ (autologous transplantation) مشاهده می‌شود، هرچند که مواردی از آن پس از پیوند آلوژنیک (allogeneic transplantation) نیز گزارش شده است. عوامل خطر احتمالی برای این سندروم شامل قرار گرفتن در معرض فاکتور تحریک‌کننده کلونی گرانولوسیتی (G-CSF)، برخی رژیم‌های آماده‌سازی مانند سیکلوفسفامید (cyclophosphamide) و برخی عوامل شیمی‌درمانی خاص مانند مهارکننده‌های پروتئازوم (proteasome inhibitors) می‌باشد. آزمایشات گسترده و چندمرکزی برای تأیید و شناسایی عوامل خطر اضافی برای این سندروم مورد نیاز است.

تفاوت‌های جمعیتی

نرخ وقوع سندروم پیوند در کودکان و بزرگسالان مشابه است و همچنین علائم مشابهی در هر دو گروه مشاهده می‌شود. با این حال، نرخ مرگ و میر غیرمرتبط با عود در کودکان با این سندروم بالاتر است.